Werkgroep Buitenveldert – 23.8.2010 – AJErnstraat 112- Amsterdam – 13 deelnemers.

A vervult deze avond de functie van gespreksleider. Hy opent de bijeenkomst, heet de aanwezigen welkom, en meldt dat op zaterdag 2 oktober 2010 ‘de’ jaarvergadering van de overkoepelende Stichting Werkgroepen Buitenveldert zal plaatsvinden in de Keizersgrachtkerk te Amsterdam en dat deze manifestatie zal worden georganiseerd door de werkgroep, welke wekelijks op donderdag plaatsvindt in het Jellinekhuis aan de Jacob Obrechtstraat: nadere mededelingen dienaangaande zullen stellig volgen.

Aansluitend komt de bepaling van het gespreksonderwerp aan de orde. Na een moment van bezinning en orienterende opmerkingen ontstaat een formulering, die door A wordt samengevat tot het volgende onderwerp:

– hoe staat ‘men’ na een periode van ‘verslaving’ in en tegenover het sociale contact met vrienden, bekenden, familie, etc., waar soms ‘zwaar’ gepraat wordt over allerlei verschillende onderwerpen, inclusief gesprekken over bijvoorbeeld alcohol en dergelijke. Ligt dat voor iedereen ongeveer hetzelfde of verschilt men daarin afhankelijk van de ‘veiligheid’ van de situatie of andere factoren? Gaat men die gesprekken juist uit de weg of stort men zich in de verleiding van de discussie’s?

De gespreksronde ontwikkelt zich vervolgens ongeveer als volgt:

B: toen ik uit de kliniek weer ‘thuiskwam’, stelde mijn vrouw voor niet meer te gebruiken – uit zichzelf volgden vrienden bij mij thuis die lijn niet – dat duurde ongeveer 3 jaar – en daar ga je dan vervolgens ook aan wennen en bovendien maak je dat buiten op straat ook overal mee. Inmiddels ben ik eraan gewend en zeg ik ‘ik kan daar tegen’. Toch loop ik soms weg van feestjes – mijn vrouw blijft dab soms wel alleen – op dat nivo kan ik niet (meer) meedoen = ‘t is gewoon een andere golflengte – jl. zaterdag waren we op een boot naar de Sail in Amsterdam – eten aan boord – ik zag forse dames met een magere man – handen vol drank en zeer veel eten, van 7.30 tot 11.- uur. Vanaf 1980 kom ik jaarlijks bij de Sail – ik heb alle kunstjes gezien en vind het weinig verrassend – mijn kleinzoon zegt: het is allemaal hetzelfde – een soort herhalingsoefening – voor mij hoeft ‘t allemaal niet meer….

C: ik ben een gokker – en merk dat ik anders kijk naar andere vormen van dwangmatig gedrag, zoals bij drank… – ik sprak vanmiddag met een vriendin over haar vriend – bij mij gaat ‘t over eten – en andere vormen van dwang-gedrag, zoals ‘te weinig bewegen’ – zelf heb ik allemaal smoesjes – kan trouwens rust voelen in een café….

D: ik luister….

E: het wordt interessant gewoon te kijken, bijvoorbeeld naar het grachten-concert, waar veel wordt gedronken + bovendien je daar lekker kunt luisteren als je zelf niet gebruikt – maar trouwens, zelf hou ik niet zo van feesten – dit grachten-concert ontaardt trouwens ook altijd – de lippen worden losser – sommigen gaan over de schreef – trouwens ik vind drank leuk om te zien – krijg daar geen stress van – ben zelf trouwens tijdig weg….

F: ben zelf ook een stille drinkeer – heb er nooit zo over nagedacht – als ik goed in m’n vel steek, kan ik er zelf tegen – had laatst een feest met barbecue, maar ben daar vroeg weggegaan – dat heb ik hier geleerd – maar ik heb wel last, als ik niet lekker in m’n vel zit, want juist dan zie ik overal mensen pimpelen en dan word ik jaloers: ‘hun wel en ik niet’ – vroeger was ik ook bepaald geen ‘sociale’ drinker – ja, in ‘t begin wel, maar later werd ik een eenzame drinker….

G: ik heb het geluk gehad tegelijkertijd in contact te komen met de zelfhelp, dat was toen nog uitsluitend de AA, en daarnaast met de kliniek in Amsterdam, dus dat was de Jellinek. In een vlaag van willen ‘goedmaken’ ben ik in m’n ‘oude’ stad Rotterdam naar een café op Katendrecht gegaan (‘het witte paard’) om m’n oude schulden af te betalen: daar zat ‘Siem’, een aardige onderwereld figuur, die inmiddels was gepromoveerd tot uitsmijter. Toen ik over mijn openstaande schuld begon, liet hij informeren en bleek dat er niets open stond. We hebben als goede vrienden afscheid genomen. Daarna ben ik er niet meer terug geweest. Aansluitend op de opname in de Jellinek kreeg ik nieuw werk, waardoor ik veel in het buitenland moest zijn. En dat was dan Oost Europa. En daar zag ik mensen drinken op een manier die ik zelf nog nooit had meegemaakt. In die situatie heb ik alleen maar voordeel gehad bij die rolverdeling en daarnaast geen enkele verleiding gevoeld om ‘mee te gaan doen’….. Bovendien had ik houvast bij de groep in Amsterdam en dan kan je wel tegen een stootje. Ook achteraf ben ik overtuigd dat deze rare situatie mij heeft geholpen om ‘na de kliniek’ weer een klein beetje zelfvertrouwen te ontwikkelen en als dat geleidelijk gebeurt dan volgt de rest vanzelf. Het klinkt misschien wat vreemd maar ik vind nog steeds mijn verslavingservaring het beste wat mij in m’n leven tot dat moment was overkomen. Ik geloof overigens wel dat iedereen zijn eigen ontwikkelingstempo moet zien te vinden en aan te houden. Ik was geen snelle leerling. Ik leer nog steeds. En ga daar lekker mee door. Ik heb geen haast…., heel ontspannen!

H: ik kom uit een zeer ‘drankerige’-omgeving – ik sluit me aan bij m’n buurmaan – na de kliniek dacht ik alle drankvriendinnen te zijn verloren – dat bleek er maar 1 te zijn, die zei: ‘jij was 25 jaar een gezelligheidsdrinker – jammer dat het zo moet gaan’ – mijn omgeving zelf reageert nu positief en anders – ik heb nu een neefje uit Frankrijk die blowed – praat daar iedere avond mee – leg dat uit ten aanzien van drank en cigaretten, door mijn eigen ervaringen uit te leggen – dan begrijpt hij toch het een en ander – in mijn omgeving zie ik trouwens ook mensen anders omgaan met drank – op Sail heb ik het overigens wel benauwd gekregen – ik wilde weg – m’n man ook – wel veel water gedronken – wil eerst een heel jaar afronden – echt heel leuke dingen zoals Sail blijven lastig – ik word trouwens ook door kinderen en man met de blaas-test geconfronteerd – de sociale controle binnen het gezin is niet gering en daarnaast is de voorbeeld functie absoluut groot.

I: er zijn persoonlijke vrienden en grote manifestaties. Kan dat samen? Een vriendin vroeg mij met haar mee te gaan naar Sail en op een boot met 10 mensen – ik heb dat afgewezen – kan er niet af – het probleem is dan dat ik niet weg kan – daar begin ik niet aan – heb me trouwens ook gestoord aan wangedrag op het grachtenconcert – mijn kennissen kennen me alleen nuchter – soms zijn wij wel erg gefixeerd op dit onderwerp – de meeste mensen zijn met hele andere dingen bezig – je hoeft je eigenlijk niet te verdedigen; en dan de relaties: m’n ex kon er eigenlijk niet tegen – ze ging dan verstoppen en ik kon het niet vinden: dan was ik razend – trouwens: moet je dat dan vertellen aan relatie’s of je werk-collega’s – ik zou zeggen: nooit doen!
Grote manifestaties worden steeds makkelijker: vorig jaar ‘haring happen’ of de grote festivals: ik heb intussen geleerd om zonder invloed naar muziek te luisteren – ben dan vrij scherp – merk trouwens dat ik dat thuis steeds beter kan – vroeger had ik de roes daarbij nodig….

J: ik ben niet zo’n drinker en wel een ‘einzelganger’ en trek me al gauw terug – merk een grote afstand – zou trouwens erg verslaafd aan drank kunnen worden maar ik ben teveel in m’n eentje – moet dan teveel drinken….

K: ik luister….

L: bij Sail zou ik door moeten tetteren – zelf was ik bij café De Koophandel in Ouderkerk aan de Amstel en heb daar gezwommen – werd daar rustiger van – voorheen zou ik als eerste door het lint zijn gegaan – ik ben nu een stukje verder – heb geen zelfmedelijden meer – wil ook m’n afspraken nakomen en dat gaf me kracht – laatst ben ik doorgezakt en kreeg een boete van E.200.-; ben niet naar Sail geweest – nu ga ik 11 dagen met vakantie naar de Azoren – samen met een makker….

M: heb ooit in de actieve politiek gezeten – daar werd veel gedronken na vergaderingen, met ijskast en genever – ging helemaal de verkeerde kant op – kwam eens om 4 uur thuis, ben toen in de tuin gestort samen met een slapende wethouder – kom nu niet meer in die omgeving – toch kan er iets gebeuren – ook als ik alleen thuis ben in een melancholieke stemming. Trouwens ik kom uit een omgeving waar iedereen drank ‘lust’ – m’n ex-relatie was ook verslaafd – ben zelf liever eerder weg en kom wat later plus dat ik steeds meer vertrouwen in mezelf heb – moeilijk vind ik in m’n directe omgeving drinkers te weten, zoals een goede vrind, die vaak veel te veel drinkt – soms ook eet hij niet meer – neem daar zelf afstand van – vind ‘t erg om te zien dat die ander kapot gaat – vroeger had ik ook op mijn werk veel drank – trouwens ik heb veel plezier nu met mijn zoon heel gelukkig is: dat doet goed…..

A: hiermee is de gespreksronde voltooid en mag ik nog reageren op het door mij geformuleerde onderwerp: ik heb goed geluisterd naar alle bijdragen, waarbij mij vooral duidelijk is geworden dat ik hier niet alleen maar zit vanwege mijn oorspronkelijke (gok-)verslaving, maar dat werkelijk herstel zich manifesteert op alle onderdelen van mijn leefprogramma, waarbij ik dus ook eens goed moet nadenken over mijn woekerende gewichtstoename en dergelijke. Kortom: herstel betreft niet een onderdeel van het leven, maar is een volstrekt geintegreerde aangelegenheid. Dank voor alle reacties.

Hiermee wordt de gespreksronde en de avond te 21.30 uur afgesloten, waarbij een ieder enig geld in de groeps-klomp werpt.

—————————————————

Werkgroep Buitenveldert, 16.8.2010, AJErnststraat 112, Amsterdam.

Om 8 uur neemt R., als gespreksleider het woord en opent de bijeenkomst. Hij heet de drie nieuwelingen welkom en informeert dezen omtrent de gespreksregels, welke tijdens de bijeenkomst worden gehanteerd; mede in dit verband leest hij de betreffende tekst voor uit de groepsfolder, welke overigens voor hen ook ter beschikking ligt om na afloop van de bijeenkomst mee te nemen. Tijdens de hierop volgende uitwisseling van gedachten ontstaat min of meer organisch de keuze van het gespreksonderwerp voor deze avond, namelijk:

Vanuit welke concrete situatie ontstond bij ieder van de aanwezigen het besef van het bestaan van een persoonlijke verslaving alsmede de wens zich hiervan te bevrijden?

De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend als volgt:

A: ik ben 46 jaar, heb 2 kinderen, had huwelijksproblemen en ben meer en meer gaan drinken – op enig moment had ik daar geen controle meer over – achteraf zeg ik: een beetje hysterisch gedrag – was ook minder bereikbaar voor andere mensen / ik voelde zelf een steeds groter gat / het was in zekere zin echt, opzettelijk misbruik, gericht op het ervaren van een roes – toen heb ik besloten naar een kliniek te gaan / en bij mijn opname had ik ook gewoon drank nodig – heb daar 6 weken gezeten: ben nu 8 maanden uit de kliniek – heb in deze fase de groep nodig om te weten dat ik niet alleen sta – en dat voelt krachtig – en bovendien ontstaat in de groep een goed zelfbeeld en ook dat kan ik nu net goed gebruiken.

B: ik heb vroeger gewoon nooit gedacht aan drank – maar mijn partner kwam in een midlife crisis terecht en sleurde de rest, dus ook mij, mee – hij communiceerde bovendien zeer lastig – ik ben overigens geen mens met een minderwaardigheids-complex – ‘hij’ was alles – ik niks – wel waren er allerlei mooie dames – een heleboel – ben toen tijdens de echtscheiding ziek geraakt: borstkanker – in 1 jaar 8 operaties incl. 2 borstamputaties – lag in het ziekenhuis naast Sylvia Millenkamp, die niks wilde – sex was voor de helft weg – ik had angst voor de ziekte plus voor de scheiding en bovendien brandde toen het bedrijf af – maar ten opzichte van de ziekte/kanker kon ik handelen – veel meer last had ik van de echtscheiding: dat was de grootste oorzaak van de drank: heb toen hele dagen gespuugd van de stress – kon toen niet meer functioneren: bij het drinken van een fles wijn voelde ik ontspanning – bij de pillen van de dokter niet – de scheiding veroorzaakte een 10 jaar durende boedelverdeling – en ook nog eens zoveel stress – dat alles veroorzaakte het stiekem alleen drinken – ik sloot me op in huis – voelde me toen wel goed, maar kreeg toch nog meer stress – m’n 2-lingzus zei dan ook: daar moet iets aan gedaan worden. En zo ben ik in de kliniek in Alkmaar terecht gekomen – dat gaf me een armoedig gevoel – ben daar ook uit weg gelopen – een half jaar later ontstond het contact met de groep – ben toen eerst met mijn zus naar de groep gegaan – na een half jaar ging dat alleen – krijg nu ook mijn eigenwaarde weer terug – ‘t gaat nu fantasties! – nu heb ik zelf weer andere problemen, die ik zelf lachend probeer op te lossen – ‘t gaat wel goed met mij – belangrijk voor mij is zeker ook de groep – ‘t is steeds makkelijker door de groep – daarnaast is tijd als zodanig een erg belangrijk element.

C: sinds 10 jaar heb ik een alcohol-probleem ontwikkeld – oorzaken zijn werk en relatie – soms was ‘t wel prettig om alcohol te drinken; maar dat nam teveel toe – verloor mijn baan vervolgens in 2002 en viel in een diep gat – wist geen zinvolle invulling te geven – schakelde over op port – raakte stap voor stap dieper in de put; in 2005 volgde een dagbehandeling; nu nog soms een glas whisky; heb wel mijn werk terug gekregen…, maar heb daarnaast ook mijn drankgebruik verder voortgezet met als gevolg toename van ziekteverzuim: ben begin vorig jaar op 2 werkkringen tegelijk betrapt en ontslagen – toen naar de kliniek maar had nog steeds geen inzicht; na 2 weken opname wel een keertje naar de AA, maar ook weer verder in de fout: beschonken in de duinen: toch de behandeling voortgezet, na 3 weken weer vrij en na 3 maanden opnieuw opgenomen voor 6 weken. Sindsdien voel ik mij psychisch goed, maar besef ook dat mijn gevecht met de drank nog niet gewonnen is: ben zaterdag terug van vakantie weer in de fout gegaan – terug uit Groningen waren ze me weer kwijt – ik lag op de grond: vol schaamte en spijt – toch geloof ik nog steeds in mezelf…

D: ik luister……

E: ik luister ook liever….

F: sinds mijn puberteit ben ik ‘drank-gevoelig’ – wij hadden een studio aan huis – dat betekende grote stress en druk door relatie’s en buitenlanders: ben toen vanaf m’n 40e begonnen met de gewoonte tussen de middag te drinken en ‘s avonds idem: het werk floreerde en ik kon drank met werk combineren – heb dat met de huisarts besproken en begon met diazepam plus de hulp van de huisarts – zo werkte ik me over de kop – m’n man deed niks – we hadden een klein kind – heb toen het bijltje erbij neergegooid – ben gescheiden – kreeg een depressie: zat toen alleen en thuis en dronk stiekem – mijn zoon merkte dat – ben toen naar de kliniek gegaan, maar alleen in de detox – later, in 2003, weer de kliniek en ik voelde me daar als een vis in het water: dacht ervan af te zijn – toch later weer in de kliniek – ging weer een jaar goed – toen weer fout – weer opname – werd begeleid door een psychiater – mijn ouders zijn inmiddels overleden – ik kreeg psychosen – ‘t laatste jaar gaat nu heel goed – ben ook bij AA geweest, maar dat sprak me niet aan – wilde wel naar Buitenveldert – kan dat nu wel verkennen.

G: ben hier ook sinds vorige week voor ‘t eerst – moeilijk nu voor ‘t eerst over mijn drank te vertellen – ben sinds mijn 19e ‘drankgevoelig’ – was toen een ‘multi-gebruiker’ – zat in een kraakpand – kon dat wel behapstukken – dat was in Groningen – heb daar nooit bij stil gestaan – had een nihilistische instelling – was eigenlijk constant aan het vluchten: had ook constant last van terugvallen – kan wel stoppen maar begin dan weer en dat is vervelend – blowde ook veel – hash-pijp op zak – uit Groningen vertrokken – wilde werken en aan de slag gaan – heb me een beetje opgewerkt – ben nu hoofd-concierge op een school – 20 jaar getrouwd geweest – door drank gescheiden. Tijdens het huwelijk diverse keren gestopt en weer begonnen: alsof een andere ‘ik’ opstond – toch krijg ik het door – heb vorig jaar bij de Jellinek een cursus gevolgd: duurde 4 maanden – en ga dan zoeken – eigenlijk ben ik een coma-zuiper: als ik een glaasje wijn drink word ik iemand anders, en die ander heeft ontzettende dorst – afgelopen jaar ging ‘t erg fout – ik word ouder – merk dat ‘t herstel steeds moeilijker gaat – begin elke keer weer met frisse moed – kan er lichamelijk en psychisch niet meer tegen – door de scheiding ben ik er wel sterker uitgekomen – stond afhankelijk tegenover mijn ega – dat is nu voorbij – heb net vakantie gehad en dat zonder drank: dat doet mij goed – wilde ‘t alleen doen – doe ‘t nu met de groep en dat voelt positief….

H: ik sluit me aan bij de vorige sprekers: ik kan niet alles vertellen – ik moet leren niks te gebruiken – hier leer ik geduld – ik kwam in moeilijkheden door stress op m’n werk – maar ook door de weekend-dagen – had een vrij liberale werkomgeving: dan denk je je gang te kunnen gaan – ‘ze’ zullen me achter m’n rug wel uitgelachen hebben tussen ’85 en ’90 – hield me op de been door speed – omstreeks m’n 45e werd m’n herstel steeds moeilijker – ik nam ontslag – raakte in een psychose – zou manisch depressief zijn – voelde angst en paniek – heel vervelend – iedereen om mij heen was vrolijk – en dat kwam heel bedreigend op mij af – de groep is dan niet compleet genoeg + de zoektocht naar goede medicijnen – dat alles duurde lang – ben toen wel abrupt gestopt – later het af en toe weer geprobeerd – in deze tijd van ‘t jaar: voelde me dan melancholisch – dat laat ik toch toe – ‘t gaat vanzelf weg…..

I: ik was 35 jaar en had er een behoorlijke puinhoop van gemaakt – zocht een uitweg, maar wist niet in welke richting. Zo kwam ik terecht bij iemand die zelf het voorbeeld was van een succesvolle overlever. Ik vertrouwde hem volledig. En hij heeft mij geconfronteerd met de oorzaak van mijn ellende: je bent aan de drank en ik stel voor dat je contact opneemt met iemand die dezelfde weg gegaan is: hij zal je helpen. Ik was op dat moment absoluut niet nuchter, maar ik voelde toch iets kriebelen van een oplossing en heb het opgegeven telefoonnummer gebeld. Dat werd uiteindelijk het begin van een volstrekte omslag in m’n leven. Gelijktijdig waren de twee elementen: de kliniek, dwz de Jellinek en de zelfhelpgroep, dwz de AA. Binnen een paar dagen was ik opgenomen in Amsterdam en zodra ik weer kon lopen zat ik aan tafel bij de AA. Het betekende een volledige omslag in mijn bestaan. Natuurlijk moest ik eerst nog wel door de agressie van het ontwennen heenkomen. Maar ik had in de gaten dat ik de goede richting te pakken had. En zelfs toen ik in mijn afkick-agressie met de sterke arm tot bedaren moest worden gebracht, heb ik geen moment spijt gehad. Dit alles vond plaats in 1968. Sindsdien bezoek ik de groep en geniet van iedere avond. Ik geloof dat dit de belangrijkste stap in mijn leven is geweest en ben er nog steeds erg gelukkig mee.

J: achteraf had ik een leefprobleem: ik kwam bij de groep en in een kliniek terecht – ontdekte door dag-therapie zowel mezelf als dingen en mensen om mij heen – leerde zo ook de groep kennen en ben daar naartoe blijven gaan: dat betekent onderhoud aan mezelf – waarbij het de conditie is dit alles bewust te blijven – ik krijg inzicht door de verhalen van anderen, waarvan ik delen kan overnemen – veranderde ook aspecten zoals niet meer te laat te beginnen – ik keur de vroegere periode niet af – en ‘t is de kunst daarmee te dealen, gevolgd door het ondernemen van actie – ik leer veel in de groep.

K: ik herken ‘vleugjes’ van iedereen – flesjes gaan snel op – ik heb een idee dat in alles een versnelling zit – zo kan ik niet omgaan met blowen – nu een joint per dag als slaapmiddel – ben soms ontevreden – is ‘t zelfde als de tv aanzetten na binnenkomst in je eigen huis; ben nu bezig te stoppen met roken: ‘t is een worsteling – ik zie dat ik niet goed voor mezelf zorg – wil dat niet accepteren – maar ontkennen is ook niet goed – ik doe ‘t alleen – heb wel vrienden – ben zoekend – misschien is de Obrechtstraat iets voor mij – kom nu hier eens kijken – ben daar blij mee.

L: ik ben alleen begeleidster, dus toehoorster….

De gespreksleider: dan zal je de volgende keer buiten op de gang moeten wachten, want de groep staat alleen open voor (ex-)verslaafden zelf; dat wil zeggen dat begeleiders niet bij dit gesprek aanwezig zijn.

M: 10 jaar geleden ben ik begonnen met mijn verslaafde gebruik – ik was toen 16 a 17 jaar – gebruikte jointjes – dat is alleen maar toegenomen – heb intussen meerdere pogingen gedaan te stoppen – maar als ik ‘iets’ gedaan heb, dan ‘moet’ ik toch een jointje hebben.

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt degeen die het onderwerp voorstelde ter afronding het woord; hij zegt:
indertijd plaatste mijn vrouw me voor de keuze: Jellinek of einde huwelijk! Zelf was ik niet overtuigd van m’n eigen verslaving – niettemin: zelf wilde ik ook wel want ik merkte dat ik de tussenoplossing (een paar glazen) niet kon hanteren – maar ik kon er geen punt achter zetten en ik denk dat dit een belangrijk kenmerk is van verslaving: het dwangmatig handelen – steeds beloftes die ik niet waarmaakte – waarom ‘ik’ en m’n omgeving niet – ben ik dan een slappeling – de uitweg bleek die stap naar de Jellinek – ook in relatie tot al die andere mensen – geel, bruin, paars – universeel verschijnsel – daar de ontwenning meegemaakt plus voorlichting over groepen zoals AA, NA, Buitenveldert, e.a. – dat sprak mij aan – er waren veel oude getrouwen, die je veel leren – bijvoorbeeld dat de ‘trek’ afneemt – in ‘t begin is het ‘van dag tot dag’ – thuis wordt het ‘volhouden in de eenzame situatie’ – dan helpt ‘t om naar de groep te gaan – ik merkte dat mensen veel hebben meegemaakt – ook het voorstellen van onderwerpen ligt in die ontwikkelingslijn, zoals verslavingsgevoeligheid in de familie, en dergelijke – gebruik die mogelijkheid – schuif de gêne opzij – wees duidelijk – dan wordt alles makkelijker.

De gespreksleider dankt voor het onderwerp en sluit de bijeenkomst af met een oproep tot ieders afdracht van een passende financieele bijdrage in de groepspot, wenst een ieder een goede, gezonde thuisreis toe en sluit de bijeenkomst af om 21.30 uur.

Amsterdam, 17 augustus 2010.

werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 87 – 9.08.2010 – 14 deelnemers

Het einde van de vakantieperiode lijkt in zicht: de school waarin wij al jaren gastvrijheid genieten staat blinkend opgepoetst te wachten op het komend seizoen dat over 2 weken schijnt te beginnen. Tafels zijn nog afwezig. Stoelen worden uit de gang gehaald. En de 14 aanwezigen, waaronder 3 ‘nieuwe bezoekers’, vormen een kring. Om 20 uur opent de gespreksleider (A) de bijeenkomst, heet eenieder welkom, speciaal de drie nieuwelingen aan wie hij in grote lijnen uitleg geeft omtrent de regels voor het hierna volgende gesprek.

Ter bepaling van het onderwerp voor het groepsgesprek vraagt A de aanwezigen om suggesties. Hieruit volgt een korte gezamenlijke gedachten-wisseling. Kernpunt hierbij lijkt te zijn de vraag of er algemeen geldende regels zijn welke men bij het afbouwen van enige verslaving in acht dient te nemen. Of zou je zeggen: iedereen moet daarbij vooral proberen af te gaan op zijn eigen kompas. In dat laatste geval zouden er dus geen algemene regels gelden. Concreet voorbeeld: als je stopt met je (basis-) verslaving, bijvoorbeeld ten opzichte van gokken, en je merkt een jaar later (opeens….?), dat je 30 kilo zwaarder bent geworden en dat je jezelf ook voortdurend verder vol loopt te proppen, is het dan logisch een verband te veronderstellen tussen dat vroegere gokken en het intussen ontwikkelde (vr-)eten….; analoog zou je dezelfde opmerking kunnen maken bij rokers, die na hun opname in de kliniek vaak naadloos overschakelen op een ontmoedigende toename van het aantal weg-gepafte cigaretten…., om maar enkele voorbeelden te noemen. Bovendien kost het geen moeite deze voorbeelden met vele anderen aan te vullen…..
Uit de reacties blijkt duidelijke steun voor dit voorstel en aldus wordt het onderwerp bepaald op de vraag:

Is werkelijk herstel bij verslaving mogelijk door ‘simpel’ te stoppen met het concrete dwanggedrag, of moet je ook de rest van het leefprogramma van jezelf doorlichten en mogelijk opnieuw ‘inrichten’ en vooral ook ‘bewaken’?

De gespreksronde ontwikkelt zich aansluitend als volgt:

B: zelf ben ik al een tijdje bezig de voor- en nadelen van drinken en niet drinken op een rijtje te zetten. Allerlei aspecten spelen daarbij een rol. Het gaat om gezelligheid – om dagritme – om wel of niet roken – natuurlijk ook over gezondheid – de doorwerking van al die elementen in de tijd, enz… Ik wil dat allemaal in een kwadrant zetten. Pas dan zou ik misschien inzicht en overzicht kunnen ontwikkelen om te weten wat er gebeurt als je niet meer drinkt. Kortom, ik ben nog niet uitgedacht….

C: ik ben altijd en gauw in de overdrive – eigenlijk extreem in alles wat ik doe – dus vind ik dit: een moeilijk onderwerp, hoewel ik nu ook weer niet met m’n mond vol tanden sta – bij grote prestaties ervaar ik altijd veel gezelligheid, maar als nadeel ook makkelijk de overdrive – dus dan moet ik voor alles ook een ander ritme ontwikkelen – met mijn zus loop ik genetisch 100% gelijk – dat geldt voor lopen en fietsen: toch ben ik in alles extreem en dan betekent vermageren voor mij ook de anorexia-patient …. ‘t wordt dus makkelijk té ….. ik wantrouw mezelf snel – moet dus op m’n hoede zijn en oppassen voor bijvoorbeeld verslavingen – dat is geen excuus – maar dat inzicht heb ik wel nodig om uiteindelijk een gezonde balans voor mezelf te ontwikkelen….

D: ben zelf ook vreselijk extreem – ging eerst naar de kloten – nu weer de andere kant op – deze groep mensen, hier aan tafel, zijn naar mijn gevoel overgevoelig voor prikkels van buitenaf – in mijn kring vrienden zie ik voornamelijk zuiplappen – ik ben zelf nu mensen kwijtgeraakt door mijn niet-drinken – ben dus een ‘drankloze trut’ – maar zelf voel ik wel energie – er komt zoveel voor terug – vroeger begonnen mijn nachten als man en kinderen in bed lagen terwijl ik naar zielige dingen keek – ben ook m’n baan kwijt geraakt – nu heb ik nieuwe kansen op nieuwe banen plus het inzicht van de in de kliniek geleerde dingen – dat is allemaal winst – net zo als ik dat voel ren opzichte van de groep….

E: ik ben de afgelopen maanden ernstig terug gevallen – geobsedeerd door drank – een maand terug had ik een ongeluk op de fiets en kwam in een ziekenhuis terecht – schade aan hoofd, nek en rug – toch, als ik niet drink herstel ik snel, incl. het inzicht dat ‘t eerste glas negatief werkt plus een depressie oplevert: ik moet proberen dat om te draaien naar het positieve – trouwens ik heb ook gok problemen gehad en ben daar wel uit gekomen. Voordeel van niet drinken: geld in mijn portemonee – helder bij het opstaan – weer naar de GGZ, incl. positief denken.

F: het meest positieve van niet drinken ervaar ik de terugkeer van zelfvertrouwen – ik val niet meer uit, ben niet meer argwanend, probeer positief te denken – ode nu zorgvervoer, vind dat geweldig, ben daar heel blij mee – gisteren werd mijn schoonzusje 65 jaar – ben daar ingesprongen, zonder 1 druppel drank: Maria + familie letten op – toch is het gelukt – ik vergeet niet meer – hoef niet meer te liegen – andere mensen snappen het niet – een nieuwe wereld is voor mij opengegaan….

G: er is een hoop gras voor mijn voeten weggemaaid… ook bij mij was het zelfvertrouwen verdwenen – zoiets moet herstellen—–met doorzakken verlies je ‘t respect van iedereen, zoals bijvoorbeeld van je kinderen – mijn vrouw heeft mij gedwongen om te stoppen – dan breken andere tijden aan: zelfvertrouwen komt terug – het wort rustiger – concentratievermogen herstelt – onvrede en argwaan verdwijnen – depressie is een gevolg van drank en geen oorzaak; ontdekte het verband tussen drank en roken – eerst rookte ik onmatig, later ketting – later drank – er bestaat een verband tussen beiden – ik moet blijven uitkijken – afgelopen vakantie was er een strandfeest – mijn vrouw zei tegen mij: ‘jij wilt weg, hé?’ – ik zei: ja, daar kan ik niet mee omgaan – ben toen alleen weggegaan – voel me dan verlost om weg te kunnen – dat is mijn ding….

H: op m’n 16e ben ik begonnen met blowen – m’n ouders zijn nu oud – intussen ben ik tijdens vakantie weg gegaan en gaan blowen en drinken – dat heeft alng geduurd – ik heb bezwaar tegen het begrip verslaving – m’n laatste relatie is gestopt door verslaving – later naar Buitenveldert: dat heeft mij goed geholpen + later het 12-stappen programma – vind zelf blowen minder schadelijk – heb gemerkt dat daar veel ouderen zitten – m’n ouders zitten nu in een verpleeghuis – moeder weigert vader te zien – ze huilen veel – blowen is vertrouwd maar wel een verslaving – daarvoor kwam ik hier niet – nu ben ik begonnen met bezig zijn: dat gaat geleidelijk – zoek naar de zin van het leven – ga ook naar de kerk – probeer niet te vloeken – moeder heeft longkanker – vader ook aflopend – ik hoopte iets te krijgen en kom toe aan volwassen worden – ben 44 – hele veranderingen van mijn leven vormen een hele reis….

I: op m’n 18e ongeveer begon ik met heel goede speed – het was zeer emotioneel en prachtig – later werd de kwaliteit minder – kwam in Ierland – keek dan de hele nacht naar clips – miste haast mijn vliegtuig – raakte vervolgens aan de drank – had bij andere mensen in de koelkast een reserve-voorraad opgeborgen – was een vat vol tegenstrijdigheden – als ‘t werk goed ging, vluchtte ik naar andere dingen – werd afgewezen op de kunstacademie, kreeg het verwijt slordig om te gaan met m’n talenten – nu word ik steeds vroeger wakker – kan trouwens niks zonder muziek…

J: bij het ontwikkelen van een nieuw leven na mijn verslaving komt er langzaam ruimte voor andere dingen; het is alsof een steen in het water van een vijver wordt gegooid: beter nadenken en redelijker tegenover andere mensen – als er spanningsopbouw is, moet ik oppassen: het is een uitbreiding van inzicht naar allerlei hoeken – met eten heb ik daar wel moeite mee / ik eet teveel / beweeg te weinig / wil niks forceren / alles bijeen: een ontdekkingsreis.

K: toen ik met de groep in aanraking kwam, was dat een enorme schok; op een positieve manier dan – ik begreep eigenlijk meteen dat er ‘leven’ mogelijk is na de ziekte ‘verslaving’. Iedereen aan tafel zat toen nog lustig te roken. Mijn beste vrienden uit die tijd zijn trouwens ook allemaal, zonder uitzondering blijmoedig, nuchter, de pijp uit gegaan: allemaal longkanker. Veel later ben ik zelf met roken gestopt. Gewoon omdat we nu meer weten. En ik ben daar zelf enorm blij mee. Ik heb ‘gewoon’ geluk gehad. Het hele proces van ‘de groep’ ervaar ik ook nog steeds als een training. Bij de AA leerde ik indertijd het advies ‘trainender-gewijs rehabiliteren wij ons’ en in de kern van de zaak betekent dit, geloof ik: ik hoef niet alles meteen helemaal perfect onder de knie te hebben; nee, het gaat er juist om je eigen tempo te ontwikkelen en vervolgens de samenhang te ontdekken tussen alles waar je mee in aanraking komt. En dan kom je per saldo haast geruisloos en vanzelfsprekend tot een gezond ‘leef-programma’, inclusief het inzicht dat een en ander eindig is: het onvermijdelijke sluitstuk, wellicht ook nodig om te voorkomen dat het hier te druk wordt….

A: voor mij is kwaliteit van leven erg belangrijk: dwz de aspecten van leven hier en nu. Vroeger was snelheid belangrijk – nu: kwaliteit – idem de kwaliteit van de relatie – ik ben nu ook tevreden – leerde ook mijn eigen rol in zoiets als ongeduld, leerde daarbij met name nieuwe wegen in te slaan – zo ontdekte ik de mogelijkheid mijn eigen energie te laten rouleren of juist te blokkeren – bijvoorbeeld een ander zegt: ‘dank je’ en ik antwoord: je hoeft mij niet te bedanken – toch heb ik veel moeite gehad complimenten te ontvangen, zonder verwaand te worden en dat ook te voelen – verboden zijn niet interessant – ik wil alleen maar dingen doen die ik zelf wil – dingen die de moeten of routine zijn, kun je ook leuk gaan vinden – er ontstaat een andere manier van kijken naar dingen – een nieuwe zoektocht.

De nieuwelingen:

L: ik vond dit een prettige groep – voel veel herkenning – heb nog geen eigen relaas – merk van niet-drinken wel positieve effecten – alleen op feestje of verjaardag voel ik me niet daarbij horen – heb een zoon van 21 jaar – ik was zelf lang in een kliniek en dat was moeilijk voor hem – ben trouwens een perfectionist – ook in werk – kreeg een burn out en ben afgedropen….

M: Ik vind dit een fijne groep – wil het graag even aankijken…

N: ik ben blij dat ik gekomen ben – had vooraf wel twijfels – maar het voelt nu goed – herken veel punten – sta erg alleen in mijn verslaving – ben een ‘einzelganger’ – raak snel geëmotioneerd.

Aldus is de gespreksronde voltooid, deponeren de deelnemers hun bijdrage in de groepspot, wenst men elkaar wel thuis plus een goede week en wordt de bijeenkomst gesloten omstreeks 21.45 uur.

———————————————————
Amsterdam, 10 augustus 2010.

Werkgroep Buitenveldert – AHErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 86 –
2.08.2010 – 8 deelnemers.

De groepsdeelnemer die wegens ziekte al zeer geruime tijd niet meer persoonlijk de bijeenkomsten kan bijwonen volgt ons op afstand voortdurend en nauwgezet. Hij stuurde recent een korte beschouwing over een van de aspecten van onze bijeenkomsten. De essentie van zijn bericht vind de lezer hieronder:

“De strijd tussen de cortex en de apenhersenen blijft fascinerend vind ik en een bron van vermaak, als je tenminste uit de eerste vuurlinie van je verslavingsaanpak bent. Als je goed oplet, kun je in de groepen regelmatig varianten horen op het volgende basisverhaal :

“ Ik zat thuis en dacht: “Wat ben ik blij dat ik gestopt ben met drinken” (drugs, sex, gokken, etc.).

Ik liep naar de keuken en dacht :
“Ik voel me stukken beter sinds ik gestopt ben een paar maanden geleden”,

Ik deed de ijskast open en dacht: “Heerlijk zo, zonder al dat afschuwelijke gezuip”.

Ik zag een fles staan, pakte hem en schonk een glas in, terwijl ik dacht:
“Ik ben veel gelukkiger zo zonder drank”.
Ik dronk het glas in één teug leeg.

De eerste keren dat ik (varianten op) dit verhaal hoorde, geloofde ik het gewoon niet.

Tot mij, mijn eigen versie overkwam dus.

De kortste versie die ik ken van dit “verslaafden oer-drama” is deze:

“Mijn hoofd dacht cola en mijn mond zei bier”.

Fantastisch. ”

———————————————————

Intussen kwam de groep ook deze week conform alle gewoontes in de school bijeen. Nog wel vakantie, alles schoon en opgepoetst maar wel zelf nog het lokaal inrichten met stoelen en andere zaken, die je nodig hebt om de groep te kunnen houden. Niettemin, om 20 uur zijn wij gezeten met 8 deelnemers, van wie A als gespreksleider de bijeenkomst opent en suggesties vraagt ter bepaling van het gespreksonderwerp. Hiertoe neemt B het woord; zij zegt:

Ik ga pleziertjes niet uit de weg. Ik heb ‘gewoon’ vier glazen naar binnen gewerkt – ‘t deed me eigenlijk nix – maar de volgende dag vond ik ‘t stom dat ik ‘t gedaan had – ook kan ik constateren dat ‘t geen terugval was – want ik kan dus wel zonder drank – zie ‘t dus als systeem dat ik zelf kan sturen, want ik kan wel zonder drank – ik kan het ook zien en ik kan het laten staan – kan het dus ook uit de weg gaan. Kortom, het zou niet nodig zijn om alcohol te ontwijken….?

De inbreng van de aanwezigen volgt hieronder:

C: Duidelijk is dat de wereld niet verandert – voor mij geldt: de beurs blijft en blijft ook een vriend – zo blijft ook mijn kontakt met de beurs – alleen: de afstand wordt groter – dat vind ik zelf ook prettig – want ik hoef dat ook niet – ik ga ook niet een gokhal binnen – kan ook rustig in een café zitten – kan trouwens niet goed meer afstand schatten – ik merk dat de zucht ook verdwijnt – ‘t triggert niet meer – dus dan hoef ik er ook niet meer bang voor te zijn….

D: je kunt je door zo’n omgeving anders gaan voelen – ik moet daar heel voorzichtig mee zijn – probeer dat daarom ook zoveel mogelijk te vermijden – even niet met die mensen omgaan – even niet die gokhal binnen stappen – dat systeem heeft mij ten val gebracht en moest dus ingewisseld worden – dus: soms eenzaamheid – ik zou die confrontatie nu (nog) niet kunnen verdragen – niet die keuze nu al hoeven te maken – ga dus daar niet naar toe.

E: die heerlijke plekken zijn voor mij linke soep op Ibiza – heb niet zo’n trek om mezelf op de proef te stellen – voel me trouwens claustrofobisch op een eiland – ‘moest’ dan ook zo nodig van dat eiland af – had geen rust om daar te blijven – had lang associaties met diep rode wijn uit Languedoc – en ging daar ‘dus’ een paar jaar niet naartoe – tot ik weer voelde ‘ik kan dat aan’ – vroeger was ik 4/5 weken clean – dan ging ‘t mis – dat heb ik niet meer – maar vakantie vind ik toch nog trickie – ben liever actief / bijvoorbeeld met autorijden, want dat geeft afleiding – gelukkig gaat m’n huis op Ibiza nu niet door – komt misschien later nog een keer – zaterdag was ‘t trouwens trickie – wilde de stad in – maar ‘t ging regenen – ging op excursie naar de Watergraafsmeer – raak dan in een soort roes – dan komen allerlei associaties naar boven, maar dit keer niet met betrekking tot een café – ben vroeg gaan slapen – zondag vroeg op – had vroeger: veel zelfverwijten – ervaar nu het leven als anders – als ik nu 3 of 4 glazen zou drinken, zou ik ‘t toch moeten opbouwen – ben nu zondag de vakantie vierende gemeenschap Klieven van Gaasterland ingedoken en niet in de drank, ondanks mijn onbewuste gevoelens…..

F: ik hou niet van Ibiza – moest trouwens met mijn ouders altijd naar Turkije – heb tal van foto’s met een handdoek over mijn hoofd – allemaal vreselijke landen en mijn vader maar vragen: vond je ‘t dan zó erg? Ik heb een aversie tegen de warmte en evenzogoed tegen een menigte – ben een soort mol – heerlijk als ‘t donker is – ‘s nachts – vroeger had ik een probleem: hoe ga ik naar een café?: dat was niet mijn trigger – maar Ysland was voor mij ook niet geschikt – ik heb de knop omgezet en doe nu ‘gewoon’ dingen die ik leuk vind – in een café ben ik ook zo vertrokken – doe wel alles alléén – verveel me te pletter op de buurt-barbecue – bij de dingen waar ik van hou, ben ik alleen – zie er dan ook anders uit – triggers voor mij zijn stress en spanning – die kan ik niet goed op een rijtje krijgen – heb trouwens meer stress in mezelf dan ik zelf weet en dat is dan ook weer een trigger….

A: toen ik uit de kliniek kwam stelde m’n vrouw voor de eerste jaren niet in huis te drinken – en hetzelfde recept kreeg ik voorgeschoteld bij vrienden op bezoek: dat heeft jaren geduurd – nu heb ik gezegd: ik heb geen last als jullie nu drinken – maar afgezien van dit alles, kom je op den duur toch wel drank tegen – andere mensen worden ook ouder en drinken toch – afgelopen zaterdag hadden we ook weer een feestje – allemaal drinken ze bovendien steeds meer – ik heb afgeleerd om te tellen, maar zie ‘t niettemin – kon me trouwens wel onttrekken door op tv te kijken naar Twente – Ajax – samen met iemand anders – hoe dan ook is ‘t een kwestie van uitzitten – overigens, er waren ook wel redelijke gesprekken – al zou ik ‘t zelf niet zo uitzoeken – maar ik kan me daar niet aan onttrekken – ‘t gaat wel – hoewel, bij een etentje kan je toch niet halverwege weg? Maar als ‘t te vermijden is: dan wel graag…

Hiermee is de ronde voltooid en krijgt B de gelegenheid te reageren. Zij zegt onder meer: ik heb in een kliniek gezeten – toen ik weer thuiskwam stond de ijskast vol wijn – mijn zoon vroeg: mam, welke wodka is de lekkerste? En ik vraag me af, hoe ga ik nou om met alle mensen om mij heen die drinken en allemaal hun eigen ding doen – ik zie drank nu als middel dat mijn allergie veroorzaakt – 4 glazen en dan ben ik ziek – ik ga er kapot van – net als met het eten van walnoten – hoor ik praten over Ibiza dan krijg ik associaties – hetzelfde bij boten in de gracht – allemaal en overal drinken ‘ze’ – toch heb ik het erg naar m’n zin – ik zoek en vind telkens een weg naar gezelligheid – in een kroeg ben ik ‘t gauw zat – ben trouwens een fan van ‘t blad ‘Happinezzzz’, waarin ik zag beschreven met foto hoe voor Metropolitan – een grote hal – een groot muzikant als anonieme onbekende op straat stond te spelen op een viool van 3,5 miljoen dollar: het was prachtig, maar de mensen liepen gewoon door – alleen de kleintjes bleven staan – de artiest zelf was achteraf zwaar teleurgesteld. Kortom: de les luidt: wees bewust van wat je meemaakt – leven is een groot leerprogramma.

Aldus is de gespreksronde voltooid, deponeren de deelnemers hun bijdrage in de groepspot, wenst men elkaar wel thuis en wordt de bijeenkomst gesloten om 21.15 uur.

—————————————–

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 85 – 2607-2010 – 8 deelnemers.

De zomervakantie van de gastvrije school loopt wel zo ongeveer op z’n laatste benen; alle lokalen zijn langzamerhand schoon en opgepoetst, hoewel nog niet ingericht. De groep moet zich dus nog even behelpen zonder tafels en stoelen welke uit gangen en andere plekken moeten worden aangevoerd. Meerdere handen maken echter licht werk. En zo zitten de deelnemers toch tijdig in een kring, zonder tafel, in de gebruikelijke docentenkamer.
Om 8 uur opent H als gespreksleider de bijeenkomst; hij heet allen welkom en speciaal de nieuweling G aan wie hij de regels uitlegt voor het komende groepsgesprek. Aansluitend wordt het gespreksonderwerp bepaald op basis van de volgende door H aangereikte overwegingen:

Bij mijn pogingen om mijn verslaving te beeindigen liep ik automatisch op tegen de factor ‘tijd’. Ik wilde iets snel oplossen, maar dat bleek wel tijd te kosten. Dat liet zich niet dwingen. Ik moest leren te leven ‘in het moment’, maar intussen wilde ik iets bereiken dat dan ook nog eens de rest van mijn leven zou gaan duren. Ik was ongeduldig. En nu nog: ik probeer mijn aandacht te beperken tot de dag van vandaag en zal dat vervolgens iedere nieuwe dag trachten te herhalen…..: het lijkt eenvoudig en in de praktijk wordt het misschien ook een automatisme, maar aan de andere kant vereist het wel een persoonlijke instelling waarin ik zal moeten blijven trainen om mijn conditie op peil te houden. Of niet niet soms?

De gespreksronde levert de volgende reacties op:

A: toen ik verslaafd raakte, was mijn leven een chaos. Ik had er geen grip op en geen zin in – in tegenstelling tot mijn aard en natuur; ik sta elke dag om 6 uur op en alles staat geprogrammeerd tot een uur op 8 in de avond – ik heb veel energie – en ‘s avonds ga ik lekker studeren – ik heb niks met stress – dram wel door zoals ik ‘t wil – toen ik verslaafd was had ik veel tijd nodig om alles te herstellen wat ik verbruikt en verpest had – verslaving kost tijd – energie – stress: ik stond voor hete vuren; nu ben ik rustig en regel veel, ook op m’n werk – hou wel van een beetje stress – krijg energie van dingen die gedaan ‘moeten’ worden – in de tijd van mijn verslaving ging dat vechten niet goed meer; en als ‘t nu teveel wordt zeg ik ‘t ook heel duidelijk! Mijn aandacht is dus duidelijk gericht op enkele hoofdstukken: huis, vader, werk, studie en sociale verplichtingen; dat alles in tegenstelling tot mijn drankperiode toen alles door elkaar liep!

B: toen ik innam had ik ‘t altijd druk: met mensen aardig vinden – nooit ‘nee’ zeggen – heen en weer vliegen. Dat stopte allemaal op het moment dat ik stopte met mijn verslaving: toen ontstond rust – de mensen hoeven mij niet zo nodig meer aardig te vinden – probeer nu alles in mijn hoofd op de harde schijf op te slaan – heb een rooster voor mijn werk – buiten m’n werk komen de dingen op mijn ‘weg’ – ben blij met het leven van nu: heb geen agenda + rust; en als ik een afspraak vergeet? Geen ramp – geen spanning!

C: ik was gewend alles naar me toe te trekken – en dat geeft onrust – het laten gaan geeft ontspanning – de beleving van afspraken wordt dan ook minder problematisch – vroeger kwam ik overal te laat: dat kost meer energie dan wanneer je er ruim de tijd voor neemt: maar ik merk wel dat een goede inschatting van tijd nog moeilijk is – vroeger stond de tijd stil bij verlies achter het gok-apparaat – bij het beleggen op de beurs had ik gewoon niet in de gaten dat ik ook daar aan het gokken was – werd wel steeds onrustiger – voelde onderliggende paniek – gisteren zag ik een You-Tube-filmpje met prachtige russische muziek – dan lijkt een minuut wel een uur – zo’n enorme bevrijding kan alleen per dag – het is een heel leerproces – gemakkelijker is ‘gewoon’ wegvluchten – kon toen ook niet zo’n leuke pianist vinden – trouwens: kinderen kunnen ook heel onrustig zijn….

D: geduld, of liever gezegd het gebrek aan geduld, is mijn allergrootste zwakte – is direct verbonden aan mijn verslaving / ben nu al 8 maanden clean – ben heel prikkelbaar – soms kan in 1 seconde de onrust toeslaan – dat zit vast in mijn geheugen, terwijl ik weet dat de oplossing binnen handbereik ligt: dan wil ik opeens alles anders – na mijn niet gebruik nu van 8 maanden nemen de frustrerende aspecten toe – voel ik toenemende spanningen – kan me niet ontspannen – ik voelde 22 jaar niks – nu opeens komen de beelden: pijnlijk, helder en eenzaam: verslaving is een zelf gekozen gevangenis – afstand tussen mensen ervaar ik afhankelijk : hoe rijker hoe groter de afstand – nu wil ik geen afspraken over langere termijn – heb nu vooral veel oorlog in mijn hoofd – dan is vrede niet makkelijk en vooral wel pijnlijk – ik zie geen oplossing en ervaar mijn ongeduld als het grootste probleem – vind het verschrikkelijk moeilijk….

E: verslaafd worden is een kwestie van trainen: dat ben je niet van het ene op het andere moment. Dat kost dus in de eerste plaats tijd. En omgekeerd is het precies hetzelfde. Ook dat is een zaak die tijd en moeite kost. Ik heb dat allemaal zelf ook meegemaakt en ontdekt. Bovendien had ik het geluk in een kliniek terecht te komen en van daaruit ook nog eens enige tijd mocht doorbrengen in de gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis. Van allebei die periodes heb ik, tot mijn eigen verbazing, enorm genoten en geleerd. De zon ging weer op. Mijn hele leven werd op de helling gezet. En daardoor kostte het mij uiteindelijk geen moeite. Ook achteraf bleek het een aardverschuiving. En ik geloof zeker dat ik dat allemaal zonder opname niet zou hebben kunnen bereiken. De combinatie van kliniek en groep heeft dus bij mij zeer effectief gewerkt. Het is voor mij daarnaast bovendien ook volkomen logisch dat ik bij de groep ben gebleven. Het zijn doorlopende processen, waarbij de groep wekelijks mij de gelegenheid geeft mijzelf op te laden en mijn weg te vervolgen. Absoluut logisch, maar wel ook van vitaal belang. Met het totale plaatje, dus de hele trits: ‘verslaving, herstel en verder leven’ ben ik dus uiteindelijk ongelofelijk blij. Ik hoop daar nog een tijdje mee door te kunnen gaan!

F: ik ben hier voor het eerst: ik luister graag maar voorlopig zeg ik nix….

G: ook ik ben hier nieuw – ik herken trouwens alles wat gezegd wordt – al jullie gedachten beleef ik dagelijks in mijn geest: een kwestie telkens weer van oorzaak en gevolg: maar, zodra ik moet kiezen val ik gigantisch door de mand – het is een metafoor en komt aan op de keuze: in beredeneren ben ik goed – maar ik ga continu in de fout – door mijn ongeduld in ‘t niet kunnen beslissen – waarom zou je je druk maken? bij mij draait ‘t om keuzes – ik wil niet kiezen – steeds weer – jaren achter elkaar – dat alles maakt het heel moeilijk voor mezelf en mijn omgeving!

H: op een gegeven moment zat ik thuis op de bank met het aanrecht vol blikken – en dacht ‘ik moet iets beslissen’ – voelde een ding: ik wil niet dood – heb toen de huisarts opgebeld en gevraagd om een oplossing – kwam zo in de gesloten afdeling van een ziekenhuis – en vandaar naar de kliniek – met een dag-programma: de diagnose was tamelijk ‘ontnuchterend’: de ooraak lag bij mijzelf – toen volgde 6 maanden dagtherapie in een groep – heb daar veel geleerd – vooral ook keuzes leren maken – en daar tijd voor te nemen – een kwestie van langdurig oefenen – ben ook anders gaan werken – niet meer te laat weggaan – dat was een kwestie van een levenshouding – heb dat alles nu omgedraaid – door die training en te kijken en luisteren naar anderen leerde ik langzamerhand tijd niet meer als vijand maar als vriend te plaatsen en ook niet meer zo vol plannen te zitten, waardoor ik bijvoorbeeld een vriend die langskwam begon weg te kijken, zonder mij te realiseren dat ik zelf de klootzak was die de tijd verkeerd had ingedeeld – ik bleek een meester in het herhalen van hetzelfde: volgde toen het advies om het op te schrijven – op den duur kan je dan de dingen anders ervaren – en de tijd nemen – leren nee te zeggen – nieuwe dingen te leren – kijken hou andere mensen doen – kortom, anders proberen te leven – dingen doen die je bevallen – ophouden met dingen doen die je verveld vindt – wel waar je wat aan hebt – en dat kan je alleen zelf doen – kan je bijvoorbeeld leren in de Buitenveldertgroep – daarom kom ik ook nog steeds.

—————————————————

Hiermee is de gespreksronde voltooid en wijst H op de groepspot waarin de deelnemers een financieele bijdrage kunnen deponeren ter bestrijding van de onkosten, wenst eenieder goede thuisreis en sluit om 21.10 uur de bijeenkomst af.

Amsterdam, 27 juli 2010.

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr. 84 – 12.07.2010: 6 deelnemers.

Een serie dagen met ‘zalig zomerweer’ is geen belemmering voor zes mensen de groep te bezoeken. Aldus zit dit gezelschapje in de gebruikelijke docentenkamer van de gastvrije montessorieschool, waar omstreeks 8 uur F, als gespreksleider het woord neemt, de aanwezigen welkom heet, waarna aan de hand van volgende overwegingen het gespreksonderwerp voor deze avond wordt vastgesteld:

Er wordt nogal eens verondersteld dat een bepaalde tegen- of meevaller (ogenschijnlijk) de aanleiding is tot iemands terugval richting verslaving. Daarbij gaat ‘t dan eigenlijk niet zo zeer om de ernst van de betreffende gebeurtenis op zichzelf. Het kan gaan om het verlies van een relatie of dat van je rijbewijs, maar evenzogoed om het dramatische feit dat het gaat regenen terwijl je de zon verwachtte of dat je favoriete voetbalclub verliest in plaats van wint. Kortom, de vraag is:

HOE GA JE OM MET VERANDERINGEN OF NIET UITGEKOMEN VERWACHTINGEN?

De gespreksronde levert de volgende reacties op:

A: bij dit onderwerp, vraag ik mij automatisch af of ik gevoeliger ben voor positieve of negatieve gebeurtenissen die ik verwacht of over me heen komen. En dan voel ik mij onmiddellijk onzeker worden bij het hoofdstuk van de zogenaamde meevallers. Die leiden bij mij tot overmoed en daar liggen voor mij dan ook meteen de uitglijers op de loer. Zelf heb ik eerst 7 jaar AA bezocht, daarna 4 jaar de Buitenveldert-groep. Vroeger was dat allemaal noodzakelijk – dus ‘t moest wel, anders…. Vanwege mijn werk stopte ik met het wekelijks groepsbezoek – intussen is veel gebeurd – mijn beide ouders zijn binnen een jaar overleden – ik ben gaan samenwonen – er was geen aanleiding tot escape – maar dan komt ‘t (voor mij dan…) als ‘t goed gaat – dan lijkt het lente – dan kruipt de neiging naar binnen om af te dalen – de gedachte om te gebruiken – en interessant is dan de ‘waarom’-vraag – in mijn gevoel had ik vroeger heel gewoon de verplichting om naar de groep te gaan – ik had dus geen keuze – maar nu is alles anders – ik had vanavond ook andere dingen kunnen gaan doen – ik heb geen neiging om te gebruiken en toch zit ik hier en voelt dat heel goed…

B: toen ik stopte met mijn gebruik, was ik direct aangesloten bij de Buitenveldert-groep – en zo heb ik sinds 2003 veel positieve dingen meegemaakt – ik ben daar erg blij mee – van anderen hoor ik over de euforie na een drankje – dat heb ik niet op die manier – maar ik beleef wel euforie met mijn werk en zeker ook de opleiding die ik daarvoor volgde – en zelfs met de ervaring met negatieve dingen, zoals het einde van mijn relatie na 6,5 jaar en nog eens hetzelfde met een volgende relatie – voel ik wel degelijk nu te zijn genezen – ben ook blij met de groep en met de individuele contacten daarbij plus dat soort contacten op mijn werk – plus dat werk op zichzelf; het gaat daar om de zorg voor dementerende bejaarden – ik ben blij voor iedere dag dat ik nuchter ben en kan dat ook goed onthouden.

C: ik ben nog niet van de drank af – het is een terugkerend effect – overigens gaat ‘t wel beter dan 2 jaar geleden – ben in oktober 2007 op Schiphol onder invloed aangehouden – na weken toch weer begonnen – heeft duidelijk te maken met een vernietigingsdrang – heb mij opgegeven voor cursussen en klinieken – was trouwens onder invloed bij mijn beide werkgevers – maar niet ontslagen – wel weer naar de kliniek – nu gaat ‘t redelijk – voel trouwens een sterke vernietigingsdrang – gebruik nu geen sterke drank meer maar toch is het alcohol plus de neiging te drinken – een paar maanden terug bleek trouwens dat het bedrijf werd opgeheven – heb dan toch weer het een en ander aan drank genomen – dus het is niet echt droog in mij – vandaar dat ik mijzelf weer wil scherpen – stond trouwens vanmiddag voor de slijter – nam, niks en dat voelde positief..

D: van nature ben ik altijd vrolijk – heb dan ook nooit aan depressies gedacht tot de problemen zich ophoopten – toen m’n man weg ging – kan me daar trouwens nu niets meer bij voorstellen – hij was zo van mij vervreemd – zag hem zoeken en niets vinden – zelf ben ik recht is recht en toch ben ik met hem meegegaan – daarbij ging ik mij ongelukkig voelen – ben toen ernstig ziek geworden – echtscheiding werd een trigger – moeder overleed na 3 maanden ziekte, die ik kon begeleiden; ben later aan de drank geraakt door al die spanningen vooraf – op zichzelf vond ik die spanningen heerlijk – ga dan voor alles – maar toen ging opeens niks meer – en heb toen gekozen voor drank – was in een diepe depressie – ben toen wel bij een psycholoog geweest en heb hem om de tuin geleid – ben toen in een keer mezelf van de wereld gaan drinken en kon, bijvoorbeeld met 4 flessen, de wereld weer aan, maar daar word je geestelijk niet beter van – onstabiel en wankel – bij mij heeft tijd alles opgelost – bij de groep ben ik weer de oude geworden – had laatst een feestje thuis, heb aan het eind de drank aan m’n zusje mee gegeven = het zekere voor het onzekere – ben van nature ook absoluut geen drinker, maar de combinatie deed mij de das om; en die combinatie betrof dus achtereenvolgens: mijn kanker-operatie/overlijden moeder/aflopen zaak/scheiding. Hier kom ik nu om goed onderhoud te plegen en dat lukt uitstekend!

E: voor mijzelf ben ik erachter gekomen dat mijn drank-verslaving absoluut niet was opgelost door alleen maar ‘nee’ te zeggen tegen een slok, een glas of een fles. Zolang een mens in die redenering is gevangen is hij niet vrij. Dan krijg je ademnood. En dat werkt ‘dus’ ook niet. Zelf heb ik een hele ontdekkingsreis mogen maken om mijn eigen puzzle-stukjes bij elkaar te sprokkelen. Dat kost energie en tijd. Ik leerde enorm veel in de kliniek, maar ook in de gesloten inrichting van een psychiatrisch ziekenhuis, daarnaast door zonder onderbreken naar ‘de’ groep te gaan en natuurlijk, misschien wel in de eerste plaats, dank zij het contact met collega-verslaafden, die natuurlijk allemaal dezelfde richting uit wilden, namelijk herstel. En ik zag hoe sommigen daarin slaagden en anderen vaak pijnlijk en verdrietig aan hun einde kwamen of daarbij zo’n beetje halverwege bleven hangen. Overigens heb ik goed geleerd dat er een volgorde is in het herstelproces. Dat begint bij absolute basis-factoren als bijvoorbeeld ‘tijd’: herstel laat zich niet forceren – herstel heeft ook veel te maken met ‘conditie’. Zo heb ik in de kliniek ook alle gelegenheid gehad, en benut, om heel eenvoudig mijn fysieke conditie te herstellen en later verder te verbeteren. Op den duur heeft dat ook verdere gevolgen, zodat je onherroepelijk ook stopt met ander zaken zoals natuurlijk ook ‘roken’. Kortom, opeens heb je het over een ontdekkingsreis, waar je de rest van je leven mee bezig bent, met het resultaat dat je absoluut niet omziet in wrok, maar zelf je leven gaat ervaren als een groot kado!

F: mijn opname in de kliniek heb ik indertijd zelf in scene gezet: er was op het bedrijf een ochtend-vergadering en van daaruit is de opname geregeld – de bedrijfsarts was trouwens op de hoogte van ‘zelfhelp’ en ik ben toen heel snel naar de groep gegaan plus het advies om in de kliniek ook vooral zelf aan de slag te gaan – zo ontstonden vormen om aan mezelf te kunnen werken – ook al door onderwerpen te bedenken voor de groep – en dat alles heeft te maken met vragen zoals: ben je in staat te leven zoals je zelf bent – met afspraken ten opzichte van andere mensen – met het voorkomen of afbreken van een keurslijf – het aanbrengen van een stoplicht, gewoon om verkeer mogelijk te maken…. en dat is wat anders dan een groepslid, dat op zijn motorfiets ‘s avonds de rotonde over links neemt en dat dan ervaart als een overwinning – veel slimmer is het, denk ik, proberen te snappen wie je zelf bent, namelijk door goede dingen te ontwikkelen en vrede te sluiten met minder goede dingen – in de avonden bijvoorbeeld zijn maandag voor de groep en woensdag voor sport = en dat zijn geen verplichtingen, maar een genoegen plus altijd kansen om nieuwe dingen te leren – en zo niet – ook niet erg – je rijbewijs kwijt raken is vervelend; m’n vader vond ‘t bijvoorbeeld een rotstreek dat ie niet meer van zijn zoon mocht rijden.

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten, krijgt eenieder de gelegenheid tot afdracht van een financieele donatie, wenst de gespreksleider een ieder goede thuisreis toe en sluit hij vervolgens de bijeenkomst om 21.30 uur.

zelfhelp werkgroep Buitenveldert – 12.07.2010 – AJErnststraat 112 – Amsterdam
verslag nr. 83 – 8 deelnemers.

De gebruikelijke vergaderruimte in de school is geheel ontruimd: tijdens de zomervakantie krijgen alle lokalen een grote onderhoudsbeurt. De groepsopstelling wordt derhalve geimproviseerd met meubilair dat gezamenlijk vanaf de gang wordt opgehaald. Eenmaal gezeten neemt A als gespreksleider het woord, heet eenieder welkom en refereert aan de verse herinnering van het afgelopen weekend, waar nederland massaal getuige mocht zijn van een zeer heftige finale-wedstrijd op het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika, waar zeker niet in de laatste plaats juist door onze langgenoten de grenzen van het sportief toelaatbare vaak en nadrukkelijk werden opgezocht, cq overtreden, en tenslotte ‘onze jongens’ toch vlak voor de finish grandioos struikelden: dus 1- 0 voor Spanje: verdriet, tranen, drama. Hij vraagt zich af hoe eenieder aan tafel dit alles heeft ervaren en of het wellicht een aardig aangrijpingspunt biedt voor het bepalen van het onderwerp voor het groepsgesprek. Uit de reacties blijkt algemene steun voor deze suggestie. Na een korte discussie wordt het gespreksonderwerp geformuleerd als volgt:
wat heeft het ‘voetballen van gisteren (dwz de eindstrijd van het wereldkampioenschap tussen Spanje en Nederland, inclusief alle bijbehorende opgewonden meningen, twijfels dan wel het soms grove optreden tijdens ‘de’ wedstrijd), bij jou persoonlijk teweeg gebracht….? Kortom, hoe zit ‘t met je emoties bij dit soort gebeurtenissen?’

Aansluitend ontwikkelt de gespreksronde zich als volgt:

B: ik had gisteren een plezierige dag – heb wat gefietst – het was heerlijk weer – heb genoten van mijn tochtje – toen ik thuiskwam was ‘de wedstrijd’ nog gaande – mijn huisgenoten waren voor Spanje – zelf kon ik mij niet identificeren met een van de partijen – in dit opzicht begrijp ik mezelf niet – vroeger deed ik dat namelijk wel – maar dat is kennelijk over – heb wel genoten van het obsessieve van het geheel – vond dat voor mezelf namelijk interessant en leerzaam – weet overigens dat ik nu mijn eigen weg moet zoeken en vinden – heb geen zin om mee te gaan met alle emoties van anderen, iets wat ik vroeger namelijk wel deed…

C: we hebben enorm genoten; eerst van het fietsen in de natuur: prachtig weer. En dan de uitsmijter: amsterdam – zeedijk – de wallen – de pleinen en smalle straatjes – vooral veel mensen, in de beste stemming: in de loop van de avond zag je natuurlijk wel mensen die kennelijk niet zo erg ‘in de sport’ waren; een enkeling lag/zat zich tevergeefs af te vragen hoe je zou kunnen opstaan; maar in het algemeen was het straatbeeld: enorme blijdschap van bijzonder veel mensen; geen agressie gezien en alles bij elkaar het beeld van een bijzondere en dierbare avond. Zelf had ik gevreesd voor de naar mijn gevoel logische explosies van emotie indien en zodra ‘wij’, dus de hollanders, zouden weten te winnen. Dat zou wel eens een enorme onbeheersbare toestand kunnen opleveren, zo dacht ik. Maar de zaken liepen anders. Misschien een beetje triest voor onze jongens. Maar wij verloren en opeens leek de stop uit het bad getrokken en liep een heleboel spanning als ‘t ware op een natuurlijke wijze weg. Ik had opeens een soort visioen en kreeg een vergelijking tussen twee situaties: de spanning bij een bevalling vanuit de vraag: zal ‘t wel goed gaan? En dan nadert het grote moment en bij de laatste perswee blijkt er slechts een grote wind geboren te worden en verder niks. Dan zit je dus opeens in een niet verwacht vacuum en dat is best even wennen. Maar in ieder geval is dat geen opmaat tot explosieve emotie en dan resteert eigenlijk slechts ruimte voor rust……
Natuurlijk voelde het wel katterig, maar niet meer agressief en dat vind ik dan zelf net een beetje belangrijker. In het verlengde daarvan was ik uiteindelijk echt blij met de situatie.

D: mijn gedachten gaan terug naar het verband tussen emoties en alcohol. Het grote verschil tussen vroeger en nu. Indertijd zocht ik met name in de nacht ‘ervoor’ het centrum op in de stad – de bandjes – vooral als ‘t weer een beetje meezit – was een keer ook in Volendam, een ere-divisie-club, een klein stadionnetje, een bijzondere sfeer met ‘slechts’ 15.000 mensen, heel wat anders dan de Arena of de Kuip – een echt lokaal karakter met broodjes paling en kinderen – grote manifestaties vind ik zelf niet zo leuk – koninginnenacht zou ik nu wel kunnen verwerken maar ik voel me niet zo aangetrokken – dat geldt trouwens voor alles situaties waar mensen ‘t op een zuipen zetten – voel mij dan buitenspel staan of gezet – ben daarover trouwens niet treurig – heb ook geen last dat niet op te zoeken – ben daar niet zo nieuwsgierig naar – vergelijk het een beetje met het nationaal socialisme en vind dat iets ‘engs’ – het worden van wereldkampioen vind ik net zo iets ‘engs’ – ik zoek dit soort feesten/massa’s niet op….

E: ik vraag mij telkens af: waarom hebben mensen dit soort manifestaties nodig? – ik ken veel treurige straten waar half november al de kerstballen hangen – nu ben ik de afgelopen 2 dagen veel buiten geweest – strand – sjokken – gisteren administratief gewerkt – achteraf vond ik het voetballen een ordinaire schop-partij – zag ook de belgische tv met veel kritiek op nederland – heb mij dan weer geergerd aan dat commentaar – maar: we hadden nog veel meer moeten vrezen als ‘wij’ gewonnen hadden – indertijd heeft Ajax de europacup gewonnen – ook toen was het koninginnedag met dezelfde ervaring – ben ook niet mee geweest naar het popfestival in Kralingen – ben toen met rugzak en al achterover gevallen – ook in de RAI gebeurde iets dergelijks – nog steeds jammer dat ik daar niet ben geweest – morgen maak ik een omtrekkende beweging, want ‘t zal toch gevierd worden!

F: m’n eerste vriend speelde bij Heerenveen: ik vond dat vreselijk – liep er gillend uit weg – heb in de eerste plaats een aversie tegen massale dingen – vind ‘t bovendien belachelijk – een poster voor de overwinning in de etalage, met de tekst ‘wij gaan voor de overwinning!’ wekt bij mij een anti-gevoel op – mijn vader heeft wel naar de tv gekeken – ik zelf niet, maar ik word er altijd wel mee geconfronteerd – heb daardoor ook 3 uur in een warenhuis gezeten – en ook in de trein sneden voetbal-fanaten stoelen stuk. En professor Yme Kuiper ging Marx vergelijken met voetbal – zelf mis ik een chromosoom – kwam gisteren samen met een stel ‘boezem’-vriendinnen – dat vieren we ieder jaar – alle vrouwen kwamen weer – ik moest ze naar het station brengen – het is een bepaalde vorm van opium en dat leidt tot dit rare gedrag: het ‘wij’-gevoel geeft saamhorigheid, waar ik niet bij wil horen – en toch is het er – ik hou me nooit bezig met massa hysterie – wel interessant hoe mensen reageren in die massa met gekke toeters terwijl we toch anders bezig zijn in de samenleving – mensen hebben ‘iets’ nodig om zich te identificeren – willen graag ergens bij horen! Heb daar zelf geen last van; gebruik alleen wel oranje servetten, maar alleen vanwege mijn indische vrienden, als die op bezoek komen…..

H: interessant om te zien dat iedereen zich distancieert – andere mensen zitten met hun kater – denk zelf dat veel mensen met elkaar veiligheid zoeken – men klampt zich vast aan ideeen – ik bedoel, mensen zijn bezig zich vast te klampen – ik ben trots – ik ga zelf wel naar kroegen – vrienden gaan er steeds minder goed uitzien – worden ook handtastelijk – heb heel wat klappen uitgedeeld – ‘voetbal-blessures’ – het is heel apart: een soort slechte film – ik weiger ‘t alleen in m’n eentje thuis op m’n bank te volgen, vol fantoom-pijnen – ook blijf ik nog steeds massa’s mensen leuk vinden – haak trouwens tijdig af – wil ‘lekker’ met mensen zijn – ADHD-syndroom waardoor mensen hun energie verliezen maak ik rondom mij volop mee – ben bovendien helderziend en weet dus van tevoren dat ‘ze’ gaan verliezen – vraag me dan ook zelf weer af ‘wat doe ik hier eigenlijk?’ – ‘t ‘wij’ gevoel zegt me niks – je ziet mensen veranderen tot krankzinnigen – maar wel leuk dat we er zo instaan.

A: in Zuid Afrika heerst armoede in de achterstands wijken – nu zijn er ook nog eens voetbalstadions en die staan straks leeg: daar is voetbal zwart en rugby voor de blanken – nu gaan blanken daar naar het voetballen – waarom heeft het ‘land’ daar zoveel geld over voor dat voetballen? – is dat vanwege de kreet: ‘brood en spelen voor het volk’? – vanwege het kunnen ontsnappen aan de realiteit – het verbaast mij ook dat de mensen zo uitgedost pronken – is dat vanwege exhibisionisme? – ik zie dat ook in Madrid – het lijkt universeel – waar komt dat vandaan – heb zelf de neiging mij te distancieren – weg van ‘de mensen bijeen’ – kennelijk vinden ze dat erg gezellig – zat zelf thuis – ben een week weg geweest met 2 zwagers: 180 foto’s gemaakt – heb dus weinig van de wedstrijden gezien – vond een teveel aan gele kaarten een bewijs van onvermogen: het is wellicht de tijdgeest, welke ertoe leidt om grootschalige dingen te doen….
Indertijd heb ik gewerkt op Curacao en ook toen was er het wereldkampioenschap voetbal – we hadden daar alleen een kleine tv – 2 kleine bungalows – we organiseerden veel nederlandse avonden – er was een kok, een man, deze liep op een dag kwaad weg , hij handelde in kaas, was ook onderwijzer – zelf heb ik gisteren gewoon aan het water gezeten en de avond daarvoor was het feest met Antilliaanse muziek – het was warm – had zelf iemand meegenomen uit Curacao – die heeft zich wel geamuseerd en dat vind ik dan leuk om te zien….

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten en roept A de aanwezigen op tot het afdragen van een financieele donatie in de groepspot, wenst een ieder een goede thuisreis en sluit vervolgens de bijeenkomst af om 21.15 uur.

Amsterdam, 14 juli 2010.

Werkgroep Buitenveldert-AJErnststraat 112-Amsterdam-verslag nr 82-dd 5.7.2010-5 deelnemers.

A vervult, conform het inmiddels ontwikkelde gebruik, de functie van gespreksleider; hij opent de bijeenkomst en heet de aanwezigen van harte welkom. Aansluitend volgt een punt van orde: de zomervakantie van de school, waarin de groep bijeenkomt, is thans officieel begonnen. Hiermee samenhangend sluit ook de portiersdienst in deze periode, dwz gedurende de maanden juli/augustus ‘s avonds om 22 uur. Voor de groep betekent het dat ook ‘wij’ zelf voor dat tijdstip de lokaliteit dienen te verlaten.

Bij het zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp, doet A zelf het volgende voorstel:

Regelmatig heb ik een etentje met mijn Badminton-club. Dat doen wij al jaren op de zaterdagen. Op den duur leer je elkaar steeds beter kennen. Daarmee ook worden de gesprekken vertrouwelijker. En sommige onderwerpen keren van tijd tot tijd terug. Daar hoort het onderwerp drank zeker ook bij – en dan gaat het niet zozeer over ‘alcoholisten’, als wel over mensen die ‘gewoon’ veel drinken; zoals bijvoorbeeld de ervaring van een deelnemer die (her-)trouwde met een alcoholist – en er zijn natuurlijk ook allerlei andere vormen denkbaar waar drank een factor vervult in het leven van mensen. En ook de ontdekking dat zoiets op den duur een storende factor gaat worden, terwijl dat voorheen absoluut niet het geval leek te zijn. En omgekeerd natuurlijk, zoals dat bijvoorbeeld in mijn eigen leven valt te constateren. Vaak sappige gesprekken, waar trouwens (gelukkig) ook veel gelachen wordt.

Mijn suggestie voor een onderwerp ontleen ik aan die serie zaterdagse gesprekken waar ik het over had. En dan gaat het concreet over het karakter van ‘verslaving’. Het zijn natuurlijk allemaal woorden die nodig zijn om processen duidelijk te maken. En daarin zit nou net de moeilijkheid, in ieder geval voor mij. Ik bedoel: verslaving is toch geen plotselinge gebeurtenis. Niet zoiets als een blikseminslag of het breken van een been. Het lijkt me dat ieder mens in ieder geval enige tijd nodig heeft om die ‘aandoening’ ( of hoe je dat ook anders zou kunnen noemen ), te ontwikkelen. En ik zou mij kunnen voorstellen dat, ook achteraf, ieders beleving van het ontstaan van verslaving, inclusief het ontstaan van inzicht in je eigen situatie, absoluut een eigen, persoonlijk, verhaal oplevert. En zou het uitwisselen van die ontdekkingsreizen misschien een onderwerp kunnen zijn voor het gesprek van vanavond?

Uit de reacties blijkt dat een ieder deze geformuleerde suggestie graag overneemt en aldus ontwikkelt zich de gespreksronde als volgt:

B: ik was vanaf het begin een merkwaardige mengeling van perfectionist en slordevos. En nog steeds: ik wil alles goed doen – dat wilde ik ook ten aanzien van drank trouwens – maar soms kon ik dat niet goed handelen; toch spande ik me wel in om ‘t goed, dwz beter dan een ander, te doen – dat wekt dan weer jaloezie op van anderen – zelf zat ik bijvoorbeeld in een (kerk-)club, dat was een soort culturele commissie – een vriendin van mij zit zelf in de muziek en geeft concerten – alles wordt op elkaar afgestemd – we waren een enorm goed team en eisten dat ook van anderen – vulden gaten op die anderen lieten vallen – het resulteerde in geinteresseerde krantenkoppen, pagina’s vol – en dat wekte jaloezie op – en dat is niet leuk – ik snapte dat niet – ik ontdekte dus dat er een verschil is wat betreft dingen die leuk zijn voor jezelf, maar juist lastig voor de omgeving – in datzelfde verband heb ik ook dat extreme gedrag beleefd ten aanzien van eten en drinken – ik sla dan door, net zo goed als ik ook extreem ‘anti’ iets of iemand kan zijn – ik beleef datzelfde nu ook ten aanzien van voetbal: ‘van mij mogen ‘ze’ verliezen – mijn omgeving vind dat niet leuk – nu is ook ‘stoppen’ mijn manie – dat geeft trouwens ook fysieke spanning en die schijn je dan weer terug te kunnen ‘zien’ in de huid van het gezicht van de ‘addict’ – alle verslavingen schijnen zich zo te manifesteren – het zit ‘m kennelijk in je wezen – zo herken ik zelf ook mateloosheid in mijzelf – mensen vinden mij (dus) ook extreem leuk of juist andersom – zelf vind ik saai vaak niet zo saai….

C: alcohol en roken stonden in mijn verleden zeer centraal – er was geen sprake van een probleem in dat opzicht, wel van een onopgemerkte ontwikkeling richting onmatigheid – onmatig was ik trouwens zeer zeker ook in mijn werk – ik vond dat trouwens onvermijdelijk – heb aanleg tot piekeren – wil info opzuigen en antwoord op vragen omtrent het ‘waarom’ van dingen en gebeurtenissen … ben trouwens nooit zo’n vertier-zoeker geweest – ben ook pas later feestjes leuk gaan vinden met een bevrijdend gevoel – op weg hiernaar toe ontmoette ik vanavond (B) en vind dat dan nu gewoon leuk; een enorm verschil met vroeger door het wegvallen van de werkstress die mij toen blokkeerde: mijn focus was toen geheel gericht op drank – roken – werk, waarnaast ik hoogstens verzamelde op vak- en randprodukten: Heineken – jenevertjes – heb nog steeds een verzameling van 300 genever-glaasjes via kringloopwinkels plus een zijspoor van Moeselwijnglaasjes – wandelstokken – kleine glaasjes van wijngaarden; allemaal verzameltrajecten waar je nooit mee klaarkomt + grammofoonplaten + kinderboeken – 99 van de 100 mensen loopt erlangs – een verzamelschat van 10.000 auto-modellen Volkswagen – de fabriek wil mijn verzameling nu overnemen – een bewijs dat ‘t (dus) wel de moeite waard is – maar volstrekt onmatig vanwege de hoeveelheid – zit trouwens nu vaak achter de computer: ook onmatig – niet om spelletjes te spelen – zou wel degelijk gevoelig kunnen worden voor casino’s – heb wel altijd afstand gehouden van drugs, net zo goed als van medicijnen – maar moet zeker ook oppassen voor snoepen ijsjes – anders is het hek snel van de dam.
Samenvattend: ik bespeur wel zeker risico’s buiten datgene waarmee ik echte problemen kreeg – ik moet ‘gewoon’ alert blijven en mijzelf in de gaten houden….

D: ik wil graag 2 invalshoeken noemen, waar ik voor mijzelf goed rekening mee wil houden. In de eerste plaats gebeuren er dingen in het leven die ingrijpend effect kunnen hebben op je eigen gevoel van bijvoorbeeld veiligheid. Ik heb dat heel sterk gevoeld bij het begin van de oorlog. Dat klinkt misschien een beetje flauw, want ‘40-’45 is toch wel lang geleden. Maar intussen loop je wel je hele leven rond met herinneringen die niet verdwijnen, waarvan de schrik en angst mede bepalend zijn voor je reacties op latere gebeurtenissen. Nog steeds kan ik enorm schrikken, als dat achteraf absoluut niet zo hoefde. Voor mij heeft dan ook alles altijd weer met alles te maken. Maar goed, ‘elk nadeel hep z’n voordeel’, zei indertijd, geloof ik, Wim Kan; en zo mag ik nu beleven dat mijn ouderdom mij ook heeft bevrijd van het gehoor van een oor, zodat ik zo’n afschuwelijke vuurwerk knal effectief kan bestrijden door mijn ene nog wel werkzame gehoorgang af te sluiten. En zo ontwikkelen zich min of meer ‘toevallig’ oplossingen voor pijnlijke zaken. Gewoon een kwestie van geduld, zoeken en ontdekken. Eigenlijk trouwens ook wel ‘grappig’, dat hier min of meer de omgekeerde wereld zich presenteert. Eerst ontdekte ik dat drank mij bevrijde van mijn angst die ik als kind had opgelopen bij het begin van de oorlog in Rotterdam. Toen lag het ook voor de hand dat ‘wondermiddel’ regelmatig te gebruiken. Ik zal toen ongeveer 15 jaar zijn geweest. Pas 20 jaar later zou ik in de kliniek terecht komen. Daar had ik vervolgens het tomeloze geluk de groep te ontdekken en daarmee tevens het simpele feit, dat ‘alleen maar’ stoppen met het middel (in mijn geval drank) hoogstens het begin van de weg naar herstel oplevert: dan krijg je namelijk de kans een hele nieuwe richting in het leven te kiezen, die uiteindelijk werkelijke gezondheid oplevert. En dat is heel wat anders dan ‘stoppen met het gebruik’ en voor de rest gaan wachten op alle zegeningen die dat zal opleveren. Die komen namelijk bij zo’n afwachtende houding absoluut niet. Daarom ook is het veranderen van je leven een langdurige operatie. Maar het loont de moeite!

E: ik ervaar het ‘niet-gebruiken’ wel als een kantelpunt – bovendien heb ik geluk gehad: ik heb mijn huis behouden – maar ook, hoe meer de afstand komt, des te meer ik zie dat ik alles kwijt raakte in korte tijd – nu heb ik tijd nodig om alles te laten bezinken – het herstelproces voor te zetten – bij het stoppen met de verslaving, begint het pas: hoe ga je ‘leven’ zonder ….. ; leren leven kost tijd – verbazend is dat ‘behandeling’ een voortgaand proces blijkt te zijn – het ombuigen van mateloosheid ook – ik heb de drang daartoe stellig – en dat kan dan drama’s opleveren – inclusief bewust gekozen vormen zoals meditatie, want daar kom je wel uit – die mateloosheid is geen vlucht maar functioneel om op te gaan in de groep of meditatie = dan besta je als individu ook niet meer – zelf heb ik mij daarbij verwaarloosd en dat is weer zelf-destructie – dat heb ik nog steeds als ik naar muziek luister – heb hetzelfde met eten – is een soort kortsluiting = eng vanwege de gevoelens die naar boven komen – heb dan ook angst om naar muziek te luisteren…

Hiermee is de gespreksronde voltooid en herneemt A het woord ter afronding; hij zegt:
terug denkend aan vroeger; herinner mij beelden van de zaterdag-avonden als kind – glaasjes met een bodempje-restanten drank – mijn zus vond dat raar – later was er een bar met spiegel: zo werden 20 flessen 100 stuks – herinner mij lampjes met knopjes – met een vriendje samen bouwen – vader was onhandig – zelf nam ik alles mee naar de slaapkamer: veranderde ‘s nachts de bouw: 1e maatregel: kamer op slot – later lampje eruit – geloof ook slaapwandelen – resteert slechts met zaklamp onder de dekens – later organiseerde ik school-feestjes in de garage van vader + kunstbloemen + tijdens vakantie de garage geverfd – gewoon leuk om te doen en ik kon dat, was zeer verlegen, geen succes bij de meisjes – escapisme + gevoel er niet bij te horen – herinner mij: buiten roken – binnen familie – je hoort er dan niet meer bij – raar gevoel – een vriend snapte dat – zijn vrouw absoluut niet – zijn vader was smit en taxi-chauffeur – zijn broer woonde daar ook in huis – had altijd messen bij zich vast gebonden aan zijn fiets – ik was voorbestemd te gaan studeren – had liever piloot of diepzeeduiker geworden – veel risico nemen – maar wel beheersend – nooit een zelfmoordrisico nemen – maar wel weer formule 1-rijder – wel bedankt om in de fabriek te gaan weken – dus ‘gewoon’ solliciteren: hoorde van werk in Curacao – heb totaal niet beseft dat anderen ‘t verschrikkelijk vonden – ook werden de ouders oud en ziek – kon in die periode dus ook niet met ouders praten – voordeel van de tafel is dat je hier kunt spreken – dat heb ik trouwens hier geleerd + de oefening in het leren luisteren – weet trouwens niet of ze het snappen – voor mij is drank nu weg – drugs heb ik nooit overwogen –
een armige bandieten zijn voor mij ‘loosers’ – voelde instinctief dat dat mijn ondergang zou zijn – een tante heb ik zo wel zien verongelukken – ben echt blij dat ik verslaafd ben geweest aan drank – had ik anders nooit voor elkaar gekregen – ken een man die ‘zen’ doet – we praten op een heel andere manier – die vrouw heeft een leefprobleem en dat zie ik en dat heb ik ook gemailed – ik weet niet of ze het heeft gesnapt: mensen die zichzelf verliezen in een ander: prachtig als je maar niet jezelf verliest – een vrouw die 12 pleegkinderen verzorgde: haar immuunsysteem is kapot gemaakt – ze kan niet meer tegen prikkels – een soort onomkeerbaar feit – via oosterse methoden wel te behandelen – maar zij is een vrouw en dominee en meer zit er niet in….

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept de aanwezigen op ruimschoots een financieele bijdrage in de groepspot te werpen, wenst eenieder behouden thuisreis alsmede de voortzetting van een positieve serie voetbalwedstrijden en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 7 juli 2005.

Werkgroep Buitenveldert – verslag 81 – dd 28.6.2010 – 8 deelnemers.

A neemt de leiding van de bijeenkomst en daarmee tevens de gespreksleiding voor deze avond. Hij heet de aanwezigen welkom, speciaal de nieuweling die hij uitnodigt in eerste instantie vooral te luisteren, waaraan hij toevoegt dat zij aan het einde van het gesprek de gelegenheid zal krijgen tot het maken van opmerkingen. Vervolgens vraagt A aan de groep om suggesties tot het kiezen van een gespreksonderwerp.

H: vanmiddag ben ik bij ons zieke groepslid geweest; hij laat jullie van harte groeten – onder de omstandigheden bewaart hij duidelijk zijn evenwicht. Het voelde voor mij als een geschenk daar in de zon overgoten tuin van zijn boerderij, samen met zijn partner, een paar uur te mogen zijn. Ik heb toen ook verteld wat ik op weg daarheen mocht meemaken: voordat ik hun adres bereikte, merkte ik wat te vroeg voor de afspraak te zijn en besloot in de polder op een bankje te gaan liggen, in de hete zon, misschien niet zo gezond maar o, zo heerlijk, tenminste dat vind ik zelf. Opeens hoorde ik een stem en een hond. Ik zag een jonge vrouw naderen en we raakten aan de praat; ik zag dat ze nogal wat blauwe plekken en schaafwonden op hoofd, armen en benen had. Overigens zag ze er niet zielig of somber uit. Maar in de kortste keren vertelde ik haar dat ik op weg was om een zieke deelnemer van onze zelfhelpgroep te gaan bezoeken. En legde toen ook uit wat voor groep dat is, plus het open karakter ervan wat betreft de soorten verslaving waarmee wij op die manier in aanraking komen. Ze werd steeds meer geinteresseerd en zei opeens: wat geweldig, alleen jammer voor mij dat jullie waarschijnlijk geen plaats hebben voor iemand die zichzelf dwangmatig beschadigd, zoals ik: kijk al die blauwe plekken en open wonden: dat doe ik allemaal zelf – ik kan het gewoon niet stoppen – het lijkt soms ook echt op een verslaving – maar ik schaam me rot en ik weet niet hoe ik dit allemaal moet aanpakken en eigenlijk ben ik heel erg bang, want ik durf er ook niet goed met andere mensen over te praten.
Ik had op dat moment opeens een sterk gevoel van herkenning en heb haar (natuurlijk) ook over ‘onze’ groep verteld. Ik wilde mij niet opdringen en dus ook niet vragen naar haar naam of adres, maar heb wel mijn eigen gegevens op een briefje geschreven. Zij bleek verrast met dit contact en stopte mijn briefje zorgvuldig in haar zak. Zelf stapte ik met een bijzonder gevoel weer op de fiets en constateerde dat op totaal onvoorspelbare momenten en manieren mensen elkaar kunnen ontmoeten en misschien veel aan elkaar kunnen hebben. Net of allerlei zaken in elkaar grijpen, misschien juist op een moment dat je dat ook zelf goed kunt gebruiken. Mijn vraag is natuurlijk of jullie dit soort situaties (her-)kennen en hoe je dan daarin hebt gehandeld of van plan bent te gaan handelen?
Besloten wordt op basis van bovenstaande ervaring de gespreksronde te ontwikkelen.

De ronde:

B: zoals jullie weten ben ik nogal actief bij het geven van voorlichting in klinieken. Zo zat ik recent in Alkmaar met 6 mensen rond de tafel. Een man zat er absoluut uitgemergeld bij. Op mijn vraag: wat is je probleem? antwoordde hij: dit is nu mijn 30ste opname – ik heb zo’n beetje alles al gehad, tot en met een opname in Schotland bij Castle Graig – alles steeds weer gevolgd door ‘terugvallen’ – ook weer in de oude vriendenkring – bijvoorbeeld weer met oud en nieuw – ben dan weer opgepakt uit de goot.
Ik vind dit soort verhalen telkens weer schokkend – heb trouwens dezelfde ervaring met roken – met drank is ‘t mij wel gelukt – onderneem geen ‘uitstapjes’ meer – en dat inzicht is toch ook hier aan tafel ontstaan – nu na 4 jaar heb ik veel zin in de groep en geef ook voorlichting in klinieken – telkens is het voor mij een les om zo door te gaan incl. het deelnemen aan de groep – dit alles houd mij in het juiste evenwicht.

C: de groep geeft mij houvast en herkenning plus regelmaat – zonder groep zou het contact verwateren, inclusief het inzicht – dan worden trouwens ook de verleidingen groter – de groep is een onderdeel van gereedschap en geeft een sterker gevoel, iets wat je kunt vergelijken met het gevoel na een mooie wedstrijd, je hebt geen excuses of smoesjes meer nodig – het geeft warmte…..

D: ik ben hier gekomen en nooit meer weggegaan – voel me hier ‘lekker thuis’ – in mijn eigen omgeving weet niemand iets van ‘verslaving’ – in het buitenland heb ik over de groep verteld en ook dat ik alcoholist ben – dat werd daar dus zelfs niet serieus genomen – ik voel me hier lekker thuis en ‘daar’ zetten ze glashard een fles wijn voor me neer – in dat hele circuit waar ik werk en woon speelt dat allemaal niet, i.t.t. jazz waar natuurlijk wel alcohol is – nee, ze zoeken het niet bij mij – in Amsterdam zijn de mensen om mij heen allemaal drankorgels – ik sprak met een van hen over de Buitenveldert-groep, maar die ziet mij niet als verslaafde – ‘t was voor mijzelf ook een enorm taboe toen ik zelf nog niet had gecapituleerd – trouwens ik heb zelf die beslissing ook niet genomen, die is voor mij genomen – beter zou zijn ‘oppakken in de lurven en hier neerzetten!!!’

E: het viel mij op dat dwangmatigheid zoveel vormen kan aannemen – haren uit je hoofd trekken kan ook een vorm zijn van dwanggedrag – verslaving kan ook beginnen als ‘gewoonte’ – m’n 1e gokje had die dwangmatigheid al in zich – heb me laten overhalen – ontwikkel toch ‘t patroon om dat uit de hand te laten lopen – gewoonte op zich is niet slecht – gewoonte ten aanzien van het gokken ging ik missen – in gesprek met iemand hoorde ik dat hij 3 glazen moest drinken en anders niet kon slapen – dat geeft mij een signaal – dwangmatigheid – zelfs mishandeling kan dat karakter krijgen – een soort wanhoop – tegenover het niet kunnen wassen of eten staan de natuurlijke behoefte in tegenstelling tot drinken en gokken – zolang dat laatste patroon in je hoofd zit – dat ‘even’ dat = geeft ontspanning – ja, dan kan je zo terugvallen in dat oude patroon en groot genot…..

F: ik zie dat meisje hier nog niet komen – zelf kom ik hier of ‘t goed gaat of als ‘t slecht gaat – het is funest voor jonge mensen om verkeerde vrienden op te zoeken – mijn eigen ervaring: absurd veel massage bezoek + sauna = staat haaks op verslaafd gedrag zelf heb ik veel liever die ontspanning – nu ik er een tijdje van af ben, krijg ik een heerlijke ontspanning – vroeger ‘moest’ alles – er waren overvolle parkeer-terreinen – geeft me nu een stuk rust – gisteren was ik bij mensen – viel daar binnen – ze zaten op een 2-zits bankje naar voetballen te kijken – het ging over Spanje en er was wijn – gelukkig kan ik niet meer op de naam komen – zelf kreeg ik allerlei schouderklopjes – zei ook nog even: straks is het haringhappen bij Hoppe, waar ze mij vast wel hebben gemist – maar ik heb geen zin meer daar in – goede vrinden weten ‘t wel – anderen weer niet….

A: van B. heb ik geleerd dat ‘gaan naar de groep’ een vorm van onderhoud is – en dat anders de kompasnaald weer uit de (goede) richting raakt – zo ervaar ik nu ook de groep als middel om een beter leven te ontwikkelen – kortom, een andere wending door andere keuzes – en dat is een heel proces – niet statisch, maar juist dynamisch – ook zo het leren in vrijheid te spreken en te luisteren naar gratis tips en die intensief verwerken – dat levert nieuwe bruikbare suggesties op – zo heeft mijn schoondochter een cursus gevolgd met een lepel op het voorhoofd, terwijl je je moet concentreren op de navel – kennelijk ontstaat er dan een energieveld, waarin de lepel blijft hangen – het was een cursus van 2 dagen en toen zei de leidster ook: jij bent flink veranderd en zo voelde ze dat ook zo….

G: ik ben hier vanavond voor ‘t eerst: ik ben een alleen-staande moeder, mijn kinderen zijn 22, 19 en 15 jaar – ik merk dat ze nu een eigen leven leiden – mijn vriendinnen zijn weg – eenzaamheid komt enorm op me af – nu ben ik 350 dagen per jaar alleen – heb erg moeilijk werk op Schiphol met een belangrijke functie – maar thuis komen de muren op mij af – voel me dan en daar erg eenzaam – ga veel naar de sauna – heb trouwens veel goede boeken – alleen, spreek soms 3 weken geen andere mensen – neem ook geen vakantie meer op vanwege die eenzaamheid – en zo is ook de drank gaan woekeren – heb dat ook verteld op m’n werk – m’n kinderen haalden die fles weg – zorgde ik dan dat ik er 2 in m’n auto had staan – verstoppen lukte eerst wel – en bij m’n werk heb ik evenmin een probleem – thuis is de eenzaamheid – maar vanmiddag heb ik best wel een wijntje gedronken bij de voetbalwedstrijd…..

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt H het woord om af te ronden; hij zegt:

Ik ben erg blij met het gesprek van vanavond; het bevestigt mij voor de zoveelste keer dat mensen enorm veel aan elkaar kunnen hebben door hun ervaringen naast elkaar te leggen, naar elkaar te luisteren en door al dat soort ervaringen, ophouden zielig te zijn en vervolgens heel ‘gewoon’ kracht krijgen om door te gaan – voor de zoveelste keer voel ik de groep als een sterke motor die mij energie geeft. Daarom: bedankt allemaal!

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept op een financieele bijdrage in de pot te werpen, wenst een ieder een goede thuisreis en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 30 juni 2010

Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag 80 – dd.21.6.2010, 7 deelnemers, publicatie tevens op blog: www.verslavingalsgeschenk.nl

A opent de bijeenkomst, neemt de gespreksleiding voor deze avond op zich, heet de aanwezigen welkom en stelt de bepaling van een gespreksonderwerp aan de orde. Hierbij refereert A aan zijn ervaring bij het geven van voorlichting aan clienten binnen de verslavingszorg. Daar blijkt veel aandacht te worden gevraagd voor ‘zelfvertrouwen’ en de vraag hoe dit omgekeerd staat in relatie tot het vertrouwen van de buitenwereld in de betrokkene, voor, tijdens en na enige opname binnen het kader van de verslavingszorg. Vanuit de groep komt hierbij de aanvullende opmerking dat gebrek aan zelfvertrouwen wellicht ook kan leiden tot een versnelde greep naar ‘ondersteunende’ middelen?

Vanavond zal het (dus) gaan over ‘de relatie tussen (zelf-)vertrouwen en verslaving’.

B: ik weet zeker dat ik vroeger absoluut geen zelfvertrouwen had en ook dat een paar glazen dan beter deed voelen – ik was eigenlijk niet zelf-verzekerd – en toen ik eenmaal was gestopt, dacht ik precies andersom – ik weet nu wat ik wel of niet kan zeggen – vroeger was het gewoon een zaak van ‘beppen en kleppen’ – nu ben ik beter beheerst – lijk ik ook duidelijker te zijn – in de thuis-situatie komt beetje bij beetje zelfvertrouwen – het lijkt wel of het niet meer nodig is mij te verstoppen – toch kost het mij nog veel moeite – dat zal iets te maken hebben met het toenemen van bewustwording – ik moet ook leren te accepteren – dat alles maakt mij van binnen wel milder – bovendien leer ik heel veel van en in de groep…..

C: ik geloof zeker dat ‘vertrouwen’ een belangrijk element in het leven is. Op een of andere manier was ik dat absoluut kwijt geraakt. Bij mij is dat in ieder geval gebeurd. Resultaat: verstoorde relaties en dat vooral ook met mezelf. Dat is, in mijn geval, een effectieve manier om te gaan ‘denken, dromen en verlangen’ naar ‘vluchten’ uit de realiteit van alledag. En zo vond ik ook de weg naar ‘vluchten via verslaving’. En heb dat vrij lang absoluut niet in de gaten gehad. Maar toen ik daar eenmaal achterkwam, heb ik, dankzij de mazzel, die mij (dus) nooit in de steek heeft gelaten, het contact met de Jellinekkliniek en de AA gevonden. Daarmee kwam ik gelijk in een andere wereld, in een andere stad: nieuwe kansen – en per saldo ook nog eens: nieuw werk. Alles buiten de regio waar ik mijn destructieve leven had ingevuld en ook mijn (zelf-)vertrouwen had verloren. Hoe diep dat alles is geworteld, merk ik zodra ik nu nog af en toe in mijn oude omgeving terugkom. Die crisis ligt nu al 42 jaar achter mij, maar de gevoelens zijn volstrekt vers en houden mij heel goed bij de les.

D: verslavende middelen hebben gemeen dat ze je vertrouwen vergroten – zo wil mijn dochter ‘indrinken’ vóór een feestje – drank geeft je dan ook het gevoel om je sterker te gaan voelen, resp. je minder aan te trekken wat anderen negatief over je denken of je kunt opeens betere grappen tappen = ik denk ook terug aan mijn eigen jeugd – had weinig zelfvertrouwen – mijn ouders waren in de oorlog ondergedoken – er was angst – zelf ben ik kort na de oorlog geboren: het motto was toen ‘voorzichtig en overbezorgd’ – dat alles laat sporen achter + van beide kanten in de familie kennen we alcohol-verslaving plus kettingroken – heb daar zelf hevig aan mee gedaan – vraag is: wat is zelfvertrouwen – kijk naar m’n dochter – in haar klas zijn sommige ‘leaders’ = die geven de toon aan – de rest volgt – sommige dus manifesteren zich – dat zijn de hero’s – ook tav het roken – zelf heb ik na m’n 50e last gehad van gebrek aan zelfvertrouwen – en juist dat is nu enorm verbeterd – en dat is nou precies het gevolg van het einde van mijn verslaving – die middelen werkten nog wel in het begin – maar later volgt afwijzing en kritiek wegens verbroken beloften – wie je bent is dan wat anderen daarover denken – en dat bepaalt ook hoe en of je je prettig voelt. De verslaafde zelf heeft daar geen kijk (meer) op – de mens tenslotte is een sociaal dier.

E: ik heb me nooit bezig gehouden met vragen omtrent zelfverzekerdheid – ook niet ten aanzien van het oordeel van de buitenwereld – misschien is dat trouwens ook mijn valkuil geweest – waarin ik tenslotte in ben terecht gekomen toen bleek dat mijn echtgenoot al 10 jaar bezig was met andere vrouwen + toen ook opeens mijn borsten eraf geopereerd moesten worden + toen tenslotte ook mijn bedrijf afbrandde: toen was ik mijn veerkracht kwijt – kon het niet meer aan – was daarop niet voorbereid – ben toen naar de drank gaan grijpen – heeft trouwens niemand ooit gezien – ze vonden me wel heel sneu – allemaal redenen om weer te gaan drinken – iedereen sprong trouwens voor mij in de bres, plus dat mijn moeder ook ziek werd, kanker kreeg en dood ging, nadat ik haar een halfjaar had verpleegd – eigenlijk ging het toen met mij veel slechter – ja, toen kreeg ik gebrek aan zelfvertrouwen – waarom ik – mij kon toch niets gebeuren? Overigens ben ik extreem: nu ook bij het stoppen – niemand heeft mij in de steek gelaten – ik ben trouwens eigenlijk heel makkelijk. Nu met mijn recente reis naar Estland: op Schiphol moest alles uit – ben toen helemaal onderzocht bij de douane – het is bizar – maar toch raakt het mij niet – hilarisch – meer last heb ik als iemand mij bedriegt, vooral omdat ik mij dan heb ‘laten’ bedriegen: dat deed mij eigenlijk wel pijn – maar nu vind ik het leven heel gezellig – denk dan ook ‘dat is zelfvertrouwen’: ook daarin ben ik dus hersteld – voel ook niet dat anderen mij niet leuk vinden – ik lijd dus nergens onder: dat is dus ook mijn valkuil (geweest…?).

F: al jong ging ik met mensen ‘stappen’ – drinken was heel normaal voor ‘mannen onder elkaar’ – trouwens dat praat ook makkelijker – stimuleert zelfvertrouwen – uitgaan – paar biertjes – hoort erbij – op den duur: vanzelfsprekend – je voelt je prettig – wat losser – ervaart een prettig gevoel – raakt daaraan gewend, vrienden op hetzelfde level – had ook geen kwaje dronk – alleen maar humor – gezelligheid – delen met zoveel mogelijk mensen – later weer kwam een lijntje erbij: euforie – ging een hele tijd goed – maar de werkdruk werd hoger – perfectionisme ontstond, incl. verantwoordelijkheids-gevoel – allemaal valkuilen – je kunt jezelf dan voorbij lopen – gaat teveel uren maken en langzaam ontstaan moeheid / verdriet / eenzaamheid / allemaal redenen om te gaan drinken / vrienden gaan verloren/ vader overleed / je wilt iedereen naar de zin maken / raakt uitgeput / neemt geen rust meer / te vermoeid / teveel / te lang gewerkt / stress / spanning / verdriet / eenzaamheid / leegte zelfs temidden van mensen / euforie / spanning / mooie vrouwen / feesten / hotelkamertje huren met vrienden / daarom ook verhuisd + andere omgeving; nu: rustig, regelmatig leven / bezig zelfvertrouwen weer op te bouwen – toch nog angst voor falen / een paar keer terug gevallen / nu wel een monotoon leven / ben wel een gezelligheidsmens / maar kan niet met bepaalde mensen omgaan / probeer gaten in te vullen en los te laten….

G: ben nu even het onderwerp kwijt – het lukt mij niet een sober leven in te vullen – heb zelf vanaf mijn 16e mij moeten manifesteren door uit de ban te springen – heb wel mijn opleidingen afgemaakt – maar bezocht zondags’ zowel de middag- als de avond-dancing – heb mij met bie altijd goed weten te redden – met wijn in een sloot terecht gekomen – tijdens burn-out nam ik ook weed en had een enorm decorum-verlies – herinner mij nog foto’s op een feestje: met vrienden op bezoek – achter je rug wordt dan enorm gegniffeld – en dan verval je in een pias-rol – vind zelf dat ik serieus ben – drink dan om onverschillig te kunnen zijn – kreeg dat ook tijdens mijn werk – tijdens die vreselijke jaren ’90 – ’95: vanuit een nul-situatie moest ik mij aan de haren eruit trekken – een hersen-test bleek prima in orde en opeens gin/tonic – maar nu werk ik niet meer ‘s avonds – liep een zweepslag op en gaf me gemiesemous in m’n hoofd – wat me opviel is de vraag: hoe kan je ‘t vertrouwen van anderen terugwinnen: doe ik niet m’n best voor…

Hiermee is de gespreksrond voltooid en herneemt A het woord om af te ronden; hij zegt:
bij ons thuis gold de gedragsregel: ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’ – daar heb ik zelf lang aan gedaan – maar pas na ‘t stoppen is me dat gelukt – ‘t lag gewoon aan mezelf – rest de vraag: hoe bouw je zelfvertrouwen op – en nog steeds vind ik dat een lastige vraag – heeft te maken met het herkennen van de grenzen in mezelf – en dat kan alleen als je lang niet gebruikt – waarna het absoluut nodig is hierover te communiceren – gewoon een kwestie van leren + constateren dat ‘t niet lukt = maar dat is dan wel een ‘leer-ervaring’ – vraag blijft: is ‘t leven na het stoppen saai – antwoord: nee, integendeel – juist dat maakt het leven interessant – het kost alleen tijd.

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept een ieder op geld of andere waardevolle artikelen in de pot te werpen, wenst eenieder een goede thuisreis en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 22 juni 2010.